Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
De eerste gebeurtenis die ik heel bewust heb meegemaakt is de Bijlmerramp in 1992….
Het was een zondag. We hadden mijn verjaardag gevierd. Van oma had ik de videoband van de Kleine Zeemeermin gekregen. Deze hadden we gekeken. Ik geloof dat we hem in etappes keken en dat daarom de televisie nog aanstond. Er kwam een extra journaal waarin werd verteld dat er een vliegtuig in een flat in de Bijlmer was gevlogen. Ik maakte de opmerking dat dit best wel dichtbij was. Ik woonde met mijn ouders in Diemen in een flat. Ik herinner me heel goed dat ik met mijn vader naar de bovenste etage van de flat liep en we samen uit het raam keken van het trappenhuis. We zagen de vlammen. We stonden zeker een aantal minuten naar de vlammen te kijken. Ik besefte dat er iets heel ergs was gebeurd. We keken het journaal en zagen die afschuwelijke beelden.
Mijn nicht gaf een open huis. Ze had net een nieuw huisje en vierde dit. Het was een zonnige dag. Mensen stonden in de tuin en liepen de woonkamer in en uit. In de woonkamer stond de radio zachtjes aan. Ik stond toevallig even binnen toen het nieuws op de radio kwam… Ik hoorde iets met prinses Diana, maar verstond het niet goed. Toen waren er nog geen mobieltjes om even snel te checken wat er aan de hand was… Dus een uurtje later, stond ik weer in de woonkamer. Toen hoorde ik dat prinses Diana was verongelukt.
Van de uitvaart herinner ik me het beeld van de twee jonge prinsen lopend achter de kist van hun moeder en het bloemstuk op de kist met mummy erop. Ik besefte dat prins William ‘maar’ 8 maanden jonger was dan ik en zijn moeder verloren had. En dan dat alles voor het oog van de hele wereld. Het is niet niks.
9/11…
Ik zat op de IPABO. We hadden muziek. Een van mijn klasgenoten kreeg een sms van haar moeder. Er was iets ergs in Amerika gebeurd. Er waren twee vliegtuigen het World Trade Center ingevlogen. Dit nieuws ging als een lopend vuurtje door de klas. De docent kon de les met moeite voortzetten. Dit kon toch niet waar zijn? Is dit echt niet een of andere flauwe grap?
Na muziek was ik vrij en stapte op de tram richting het Centraal Station in Amsterdam. Mensen om me heen in de tram hadden het erover. Ik kreeg een raar gevoel van binnen. Er hing een rare sfeer in de bus naar huis. Ik weet niet of ik het mij inbeelden of dat het ook echt zo was. Ik weet wel dat ik enorm blij was toen ik thuis was. Ik was echter ook verontwaardigd dat de televisie niet aan stond… ‘Hebben jullie het niet gehoord?’, vroeg ik aan mijn ouders. Die wisten nog nergens van. Ik zette de televisie aan. Voor het eerst zagen we de beelden van de vliegtuigen die de Twin Towers invlogen… Ik kon het niet bevatten. Ik had inmiddels een televisie op mijn kamer en heb de hele avond naar het nieuws gekeken.
Een aantal jaren geleden zagen Richard en ik een documentaire over 9/11 op National Geographic Channel die ons raakte. Twee broers maakten een documentaire over de brandweerkazerne vlakbij de Twin Towers. Zij waren dus heel toevallig ter plaatse toen de ramp zich voordeed. De mannen gingen mee met de brandweermannen en lieten hun camera’s draaien. Wat indrukwekkend was het!
9/11 zo’n datum waarop ik altijd terugdenk aan die muziekles toen ik het nieuws hoorde.
MH17
Ik werkte bij de Gemeente Amsterdam op de afdeling: servicehuis personeel. In de bus naar huis luisterde ik muziek en las online wat dingen. Toen druppelde het nieuws binnen dat er een Nederlands vliegtuig was verongelukt. Alle inzittenden waren omgekomen. Thuis aangekomen had Richard de televisie al aanstaan. Vol ongeloof keken we naar de beelden. We aten met ons bord op schoot voor de televisie.
De dag dat het vliegtuig aankwam op Eindhoven Airport met de kisten erin… Op de afdeling hadden we op een werkplek een computer aangezet met de uitzending van de NOS. Langzaam verzamelden wij ons bij het beeldscherm. Het werd doodstil… Ik weet nog dat me opviel dat de telefoon ook niet overging. Op weg naar huis keek ik op mijn mobiel verder… Thuis op de televisie het beeld van 42 dezelfde lijkwagens op de snelweg… Alles uitgestorven. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Mijn ouders waren op vakantie en mijn moeder had een sms gestuurd die dag. Ik vergat daar helemaal op te reageren. Wij zaten hier in een iets andere bubbel.
De volgende dag op het werk vernamen wij dat een medewerkster van de gemeente in het vliegtuig zat. Toen moesten wij de procedure en alle administratieve handelingen in werking zetten die er bij de salarisadministratie komen kijken wanneer een medewerker overlijdt. Dit was pittig voor de afdeling. Ineens was het toch wel heel dichtbij…
Het laatste moment is niet gek lang geleden… Die zondag in maart 2020
Ik was bij mijn ouders eten, omdat Richard een avonddienst draaide. De minister-president sprak ons toe op televisie. Horeca moest om 18.00 uur dicht en de scholen gingen sluiten. Het was gewoon te bizar…. Ik at met mijn ouders, maar wilde op tijd thuis zijn voordat Richard thuis kwam. Hij vertelde hoe raar het was om iets na 17.00 uur alle horeca zaken te zien sluiten en hoe stil het daarna werd op straat. Hoe het hierna ging, weet iedereen.
Op die maandag ontving ik van mijn werkgever een verklaring waarin stond dat ik een cruciaal beroep heb en me op straat mocht begeven. Ik kon niet geloven dat er zo’n verklaring in mijn mailbox zat
Het was een zondag. We hadden mijn verjaardag gevierd. Van oma had ik de videoband van de Kleine Zeemeermin gekregen. Deze hadden we gekeken. Ik geloof dat we hem in etappes keken en dat daarom de televisie nog aanstond. Er kwam een extra journaal waarin werd verteld dat er een vliegtuig in een flat in de Bijlmer was gevlogen. Ik maakte de opmerking dat dit best wel dichtbij was. Ik woonde met mijn ouders in Diemen in een flat. Ik herinner me heel goed dat ik met mijn vader naar de bovenste etage van de flat liep en we samen uit het raam keken van het trappenhuis. We zagen de vlammen. We stonden zeker een aantal minuten naar de vlammen te kijken. Ik besefte dat er iets heel ergs was gebeurd. We keken het journaal en zagen die afschuwelijke beelden.
Mijn nicht gaf een open huis. Ze had net een nieuw huisje en vierde dit. Het was een zonnige dag. Mensen stonden in de tuin en liepen de woonkamer in en uit. In de woonkamer stond de radio zachtjes aan. Ik stond toevallig even binnen toen het nieuws op de radio kwam… Ik hoorde iets met prinses Diana, maar verstond het niet goed. Toen waren er nog geen mobieltjes om even snel te checken wat er aan de hand was… Dus een uurtje later, stond ik weer in de woonkamer. Toen hoorde ik dat prinses Diana was verongelukt.
Van de uitvaart herinner ik me het beeld van de twee jonge prinsen lopend achter de kist van hun moeder en het bloemstuk op de kist met mummy erop. Ik besefte dat prins William ‘maar’ 8 maanden jonger was dan ik en zijn moeder verloren had. En dan dat alles voor het oog van de hele wereld. Het is niet niks.
9/11…
Ik zat op de IPABO. We hadden muziek. Een van mijn klasgenoten kreeg een sms van haar moeder. Er was iets ergs in Amerika gebeurd. Er waren twee vliegtuigen het World Trade Center ingevlogen. Dit nieuws ging als een lopend vuurtje door de klas. De docent kon de les met moeite voortzetten. Dit kon toch niet waar zijn? Is dit echt niet een of andere flauwe grap?
Na muziek was ik vrij en stapte op de tram richting het Centraal Station in Amsterdam. Mensen om me heen in de tram hadden het erover. Ik kreeg een raar gevoel van binnen. Er hing een rare sfeer in de bus naar huis. Ik weet niet of ik het mij inbeelden of dat het ook echt zo was. Ik weet wel dat ik enorm blij was toen ik thuis was. Ik was echter ook verontwaardigd dat de televisie niet aan stond… ‘Hebben jullie het niet gehoord?’, vroeg ik aan mijn ouders. Die wisten nog nergens van. Ik zette de televisie aan. Voor het eerst zagen we de beelden van de vliegtuigen die de Twin Towers invlogen… Ik kon het niet bevatten. Ik had inmiddels een televisie op mijn kamer en heb de hele avond naar het nieuws gekeken.
Een aantal jaren geleden zagen Richard en ik een documentaire over 9/11 op National Geographic Channel die ons raakte. Twee broers maakten een documentaire over de brandweerkazerne vlakbij de Twin Towers. Zij waren dus heel toevallig ter plaatse toen de ramp zich voordeed. De mannen gingen mee met de brandweermannen en lieten hun camera’s draaien. Wat indrukwekkend was het!
9/11 zo’n datum waarop ik altijd terugdenk aan die muziekles toen ik het nieuws hoorde.
MH17
Ik werkte bij de Gemeente Amsterdam op de afdeling: servicehuis personeel. In de bus naar huis luisterde ik muziek en las online wat dingen. Toen druppelde het nieuws binnen dat er een Nederlands vliegtuig was verongelukt. Alle inzittenden waren omgekomen. Thuis aangekomen had Richard de televisie al aanstaan. Vol ongeloof keken we naar de beelden. We aten met ons bord op schoot voor de televisie.
De dag dat het vliegtuig aankwam op Eindhoven Airport met de kisten erin… Op de afdeling hadden we op een werkplek een computer aangezet met de uitzending van de NOS. Langzaam verzamelden wij ons bij het beeldscherm. Het werd doodstil… Ik weet nog dat me opviel dat de telefoon ook niet overging. Op weg naar huis keek ik op mijn mobiel verder… Thuis op de televisie het beeld van 42 dezelfde lijkwagens op de snelweg… Alles uitgestorven. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Mijn ouders waren op vakantie en mijn moeder had een sms gestuurd die dag. Ik vergat daar helemaal op te reageren. Wij zaten hier in een iets andere bubbel.
De volgende dag op het werk vernamen wij dat een medewerkster van de gemeente in het vliegtuig zat. Toen moesten wij de procedure en alle administratieve handelingen in werking zetten die er bij de salarisadministratie komen kijken wanneer een medewerker overlijdt. Dit was pittig voor de afdeling. Ineens was het toch wel heel dichtbij…
Het laatste moment is niet gek lang geleden… Die zondag in maart 2020
Ik was bij mijn ouders eten, omdat Richard een avonddienst draaide. De minister-president sprak ons toe op televisie. Horeca moest om 18.00 uur dicht en de scholen gingen sluiten. Het was gewoon te bizar…. Ik at met mijn ouders, maar wilde op tijd thuis zijn voordat Richard thuis kwam. Hij vertelde hoe raar het was om iets na 17.00 uur alle horeca zaken te zien sluiten en hoe stil het daarna werd op straat. Hoe het hierna ging, weet iedereen.
Op die maandag ontving ik van mijn werkgever een verklaring waarin stond dat ik een cruciaal beroep heb en me op straat mocht begeven. Ik kon niet geloven dat er zo’n verklaring in mijn mailbox zat