Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Onderuit!
Een ongeluk zit in een klein hoekje… Dat bleek afgelopen week wel weer. Tja, zo’n ongelukje heeft bij mij altijd iets meer gevolgen.
Maandagochtend… Het was net half tien geweest en ik ging de kinderen ophalen van het speelplein. Ik klapte in mijn handen en de meeste kinderen kwamen naar me toe. Omdat we op het grote plein speelden, renden nog een aantal kinderen om me heen. Ik doe een stap naar achteren en voor ik het weet lig ik op de grond. Ik voel als eerste dat mijn pols zeer doet en daarna mijn stuitje. Ik realiseer me dat ik achterover ben gevallen. Ik krabbel overeind en neem de kinderen mee naar de klas. In de klas voel ik me niet lekker worden: misselijk en duizelig.
Een ongeluk zit in een klein hoekje… Dat bleek afgelopen week wel weer. Tja, zo’n ongelukje heeft bij mij altijd iets meer gevolgen.
Maandagochtend… Het was net half tien geweest en ik ging de kinderen ophalen van het speelplein. Ik klapte in mijn handen en de meeste kinderen kwamen naar me toe. Omdat we op het grote plein speelden, renden nog een aantal kinderen om me heen. Ik doe een stap naar achteren en voor ik het weet lig ik op de grond. Ik voel als eerste dat mijn pols zeer doet en daarna mijn stuitje. Ik realiseer me dat ik achterover ben gevallen. Ik krabbel overeind en neem de kinderen mee naar de klas. In de klas voel ik me niet lekker worden: misselijk en duizelig.
Ik zeg dit tegen de onderwijsassistent en zei zegt dat ik even rust moet pakken. Ik loop naar de koelkast en haal uit het vriesvakje een ice pack. Ik ga op een rustig plekje zitten. Het zweet breekt me uit. Ik had mijn telefoon meegepakt en automatisch bel ik het hemofiliecentrum. Ik vertel aan de secretaresse wat er is gebeurd en zei overlegt met de verpleegkundige. Ik moet het een uurtje aankijken en als het niet goed voelt weer bellen. Hierna bel ik mijn vriend op om te vertellen wat er is gebeurd. “je weet het antwoord wel’, zegt hij. Ja, ergens wist ik dat inderdaad al. Ik zou hem bellen nadat ik eventueel het hemofiliecentrum weer had gesproken.
Een collega die het zag gebeuren, kwam even kijken hoe het met me ging. Ik vertel hoe ik me voel. ‘Je moet nu naar huis gaan’, zei ze… Dit werd geregeld met de directie en een collega bracht me naar huis.
De pijn werd er niet minder op. Dit betekende inderdaad een ritje naar het AMC. Mijn vriend was onderweg naar huis en ik ben op bed gaan liggen.
Een collega die het zag gebeuren, kwam even kijken hoe het met me ging. Ik vertel hoe ik me voel. ‘Je moet nu naar huis gaan’, zei ze… Dit werd geregeld met de directie en een collega bracht me naar huis.
De pijn werd er niet minder op. Dit betekende inderdaad een ritje naar het AMC. Mijn vriend was onderweg naar huis en ik ben op bed gaan liggen.
In het ziekenhuis kwam de hemofilieverpleegkundige die me al ruim 25 jaar kent naar me toe. ‘Dit is ook echt weer wat voor jou, hè Ing!’, zei ze toen ze me zag zitten. Na een klein onderzoekje werd besloten dat er foto’s gemaakt moesten worden van mijn hand en pols. Gelukkig was er niets gebroken! Mijn hand was wel flink gekneusd.
Dinsdag bleef ik thuis. Mijn hele lijf deed zeer. De tintelende pijn in mijn pink en ringvinger trok door mijn arm naar mijn schouder. Ik kon totaal geen rust vinden. ’s Avonds aan tafel zei ik: ‘Ik ga donderdag wel weer werken’. Mijn vriend werd echt boos op me! ‘Doe nou eens niet zo godvergeten eigenwijs! Het herstel bij jou duurt gewoon langer. Als iets gebeurt kun je jezelf niet opvangen. Ik ga niet nog een keer met je naar het ziekenhuis. Dan bekijk je het maar lekker!’, zei hij. Tja… hij had gelijk. Ik vond het alleen zo lastig om te accepteren wat er was gebeurd en dat dit dus weer tijd nodig heeft bij mij. Ik wil gewoon lekker werken en alle andere leuke dingen doen! Met de nodige pijnstillers lukte het om redelijk snel in slaap te vallen.
Dinsdag bleef ik thuis. Mijn hele lijf deed zeer. De tintelende pijn in mijn pink en ringvinger trok door mijn arm naar mijn schouder. Ik kon totaal geen rust vinden. ’s Avonds aan tafel zei ik: ‘Ik ga donderdag wel weer werken’. Mijn vriend werd echt boos op me! ‘Doe nou eens niet zo godvergeten eigenwijs! Het herstel bij jou duurt gewoon langer. Als iets gebeurt kun je jezelf niet opvangen. Ik ga niet nog een keer met je naar het ziekenhuis. Dan bekijk je het maar lekker!’, zei hij. Tja… hij had gelijk. Ik vond het alleen zo lastig om te accepteren wat er was gebeurd en dat dit dus weer tijd nodig heeft bij mij. Ik wil gewoon lekker werken en alle andere leuke dingen doen! Met de nodige pijnstillers lukte het om redelijk snel in slaap te vallen.
Ik blijf het lastig vinden om te accepteren dat wanneer er iets met me gebeurt, het niet een, twee, drie over is. Ik schiet in de weerstand.. Ik wil dit niet, ik wil ‘gewoon’ zijn, ik wil mijn ding doen en niet weer pas op de plaats moeten maken.
Maar ik weet ergens ook dat wanneer ik dat niet doe en er gebeurt wel wat ik nog verder van huis ben. Ik word dan weer even zo geconfronteerd met wat ik heb… Vallen, opstaan en doorgaan zit er voor mij niet in. Mijn lijf heeft door het missen van de stollingsfactor nou eenmaal meer tijd nodig om te herstellen.
Maar ik weet ergens ook dat wanneer ik dat niet doe en er gebeurt wel wat ik nog verder van huis ben. Ik word dan weer even zo geconfronteerd met wat ik heb… Vallen, opstaan en doorgaan zit er voor mij niet in. Mijn lijf heeft door het missen van de stollingsfactor nou eenmaal meer tijd nodig om te herstellen.
Korte update over mijn pku!
Mijn waarde is nog verder gedaald. Heel veel lager dan dit was niet meer meetbaar. De calorieën zijn toch wel heel erg belangrijk voor mij. Ik had dit zelf niet zien aankomen, omdat we vorige week een etentje hadden met collega’s en ik toch wel iets meer eiwit had binnengekregen dan ik mag.
Voor nu mag ik weer een halve gram eiwit erbij per dag. Erg benieuwd naar de uitslag van volgende week!
Woensdag nam ik opnieuw pijnstillers. Ik werd rustiger en stortte toen wel in. Ik heb heel veel geslapen. Ook nog even contact gehad met de huisarts. Die zei inderdaad ook dat rust de enige remedie was. Dus deze hele week niet werken, was het advies. Pppfffff dat dus.
Ook donderdag heel veel geslapen. In de avond merkte ik gelukkig dat de pijn minder werd. Het was lekker weer, dus ik besloot een mini rondje te gaan wandelen. Ik wilde heel graag even naar buiten, de frisse lucht in.
Vrijdagochtend uit bed en heel rustig aan wat dingetjes in huis gedaan. In de namiddag stortte ik in en ben ik op de bank in slaap gevallen.
Zaterdagochtend ben ik niet gaan hardlopen. Ik voelde me goed maar durfde het nog niet aan. Ik ging naar het tuincentrum en deed een paar boodschapjes. Ik voelde toch nog wel wat pijn in mijn lijf. Een wandelingetje na het eten ging gelukkig goed.
Vandaag ook nog een rustig dagje en morgen weer naar de kids!
Ook donderdag heel veel geslapen. In de avond merkte ik gelukkig dat de pijn minder werd. Het was lekker weer, dus ik besloot een mini rondje te gaan wandelen. Ik wilde heel graag even naar buiten, de frisse lucht in.
Vrijdagochtend uit bed en heel rustig aan wat dingetjes in huis gedaan. In de namiddag stortte ik in en ben ik op de bank in slaap gevallen.
Zaterdagochtend ben ik niet gaan hardlopen. Ik voelde me goed maar durfde het nog niet aan. Ik ging naar het tuincentrum en deed een paar boodschapjes. Ik voelde toch nog wel wat pijn in mijn lijf. Een wandelingetje na het eten ging gelukkig goed.
Vandaag ook nog een rustig dagje en morgen weer naar de kids!