Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Klik hier voor mijn eerdere blogs
Oma Cilia
Voordat ik begin met het delen van mijn herinneringen aan deze oma wil ik nog even teruggrijpen naar mijn blog van vorige week. Nadat ik de blog had geplaatst, stuurde mijn vader een schitterende foto van zijn vader! Als ik aan opa denk, zie ik ook deze foto voor me.
De foto van opa verdient uiteraard een mooi plaatsje op mijn site.
Deze foto is ook een mooi bruggetje naar oma Cilia. Zij waren tenslotte man en vrouw en de ouders van mijn vader.
Ik realiseer me dat ik van deze oma minder herinneringen heb dan van oma Annie. Op zich logisch.. Oma Cilia is overleden toen ik 11 jaar oud was en oma Annie toen ik 39 jaar oud was. Oma Cilia woonde een stuk verder weg en zag ik hierdoor minder vaak dan van oma Annie.
Mijn eerste gedachte aan oma is haar huisje. Mijn oom en tante hadden een drive-in woning. De benedenverdieping was verbouwd tot een huisje voor oma. Het was altijd knus en gezellig in oma’s huisje. Wanneer we naar mijn oom en tante gingen, zag ik oma dus ook altijd.
Ik zie mezelf aan de eettafel zitten en spelletjes met oma doen. We deden vaak domino. Oma had naast de bank een klein tafeltje staan met daarop een lamp en een beeldje van een meisje met een rokje aan. In het rokje zat een belletje. Ik moest het altijd even oppakken en ermee bellen.
Wanneer we bij mijn oom en tante waren en het bedtijd werd, deed ik altijd hetzelfde…. Ik sloop naar beneden en kroop bij oma op de bank. Uiteraard in de veronderstelling dat mijn ouders niet wisten waar ik was. Ik keek dan met oma televisie en ze maakte een kopje thee voor me. Ik bleef net zolang bij oma totdat mijn ouders me kwamen halen.
Oma was van de partij met mijn verjaardagen. Ik weet nog dat ik mini-loco van haar kreeg. De videoband van de Kleine Zeemeermin kreeg ik van mijn oma’s samen. Oma was ook wel van de partij als Sinterklaas langs kwam.
Toen oma 75 jaar werd, gaf zij een groot feest. Met de hele familie zaten we in huisjes. Ik had voor oma een versje gemaakt op school. Dit was een gedichtje met een tekening erbij. De juf had het mooi ingepakt en dit kon ik aan oma geven als cadeautje.
Ik hield ook nog een kleine balletvoorstelling onder het toeziend oog van de hele familie. Ik had net mijn eerste balletles gehad.
Ik heb een blauwe maandag op scouting gezeten. Eén keer per jaar werd ‘het grote gebeuren’ gehouden. Iedereen die bij de scouting zat, mocht iets opvoeren. Ik ging een liedje playbacken. Mijn ouders hadden ‘het operetteweekend’. Zij waren er niet, maar zowel oma Cilia als oma Annie gingen met mij mee. Wat was ik trots dat mijn beide oma’s er waren toen ik de derde prijs won.
Oma ging verhuizen naar een aanleunwoning. Mijn ouders, oom en tante waren een heel weekend druk in de weer om de spullen van oma te verhuizen. Ik bleef bij mijn nicht. Wij kregen het idee om voor oma iets te maken. We besloten oma’s nieuwe huisje na te maken. De hele dag zijn we samen aan het knutselen en fröbelen geweest. Zie het resultaat op de foto (ik mocht deze foto van mijn nicht plaatsen)
Helaas heeft oma niet lang kunnen genieten van haar nieuwe huisje…
Ik zat in de klas en het was ochtend. We waren hard aan het werk. De klasdeur ging open en daar stonden mijn ouders…. Ik wist meteen dat er iets aan de hand was! Je ouders staan tenslotte niet zomaar samen in de deuropening van de klas. Mijn eerste gedachte was: er is iets met oma Annie! Die ochtend hoorden we op de radio dat er een busongeluk was in Spanje. Oma was op dat moment op vakantie in Spanje met een bus. Mijn ouders namen me mee naar huis. Ik weet dat ik onderweg steeds vroeg wat er aan de hand was. Mijn ouders wilden het niet zeggen. Thuis ging mijn vader op de bank zitten en trok mij op schoot. Hij vertelde me dat oma Cilia was overleden. Ik kon het niet geloven! Oma had een paar dagen geleden nog in het kleine stoeltje gezeten bij ons in de woonkamer om mamma’s verjaardag te vieren! Nu was ze er niet meer… Mijn vader vertrok naar Brabant om samen met zijn zussen de uitvaart te regelen. Ik bleef met mijn moeder thuis.
Op de dag van oma’s uitvaart scheen de zon volop. Voordat de dienst begon, kon er afscheid van haar worden genomen. Ik weet dat de kist open was. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar ik heb niet naar oma gekeken. Ik geloof dat oma er niet zo ‘mooi’ uitzag. Ik heb buiten op een grasveld gezeten. Ik wilde het beeld van oma vasthouden zoals ik het in mijn hoofd had zitten en niet een beeld van haar in een kist. In de auto bij mijn oom en tante en nicht reden we naar het uitvaartcentrum. Ik had voor oma een gedichtje geschreven dat ik voorlas.
Aan het einde van de dienst zaten oma’s kinderen bij de kist. Ik zat een beetje verloren op mijn stoel…. Mijn vader wenkte dat ik ook mocht komen. We zaten op een grijze stenen rand. Ik zie nog een klein plasje water op de grijze stenen rand liggen. Ik weet niet of het nou water van een traan was of misschien gewoon water van de bloemen. Ik kan me van de hele dienst niet veel meer herinneren.
Voordat de spulletjes van oma werden verdeeld, vroegen mijn ouders of ik iets wilde hebben van oma. Ja, het beeldje van het meisje met het belletje in haar rokje. Ik kreeg dit beeldje.
Ook van deze oma heb ik een stoel in huis staan. Nou ja, eigenlijk een stoeltje. Het stoeltje is van oma geweest, maar mijn ouders hebben het gekregen. Daarna mocht ik het hebben. Als oma bij mijn ouders was, zat ze er altijd in. Ik zit vaak in het stoeltje, omdat het lekker zit voor kleinere mensen.
Oma was een super lieve oma. Ook nu ben ik weer dankbaar dat mijn moeder zoveel plakboeken voor mij heeft gemaakt waarin foto’s van oma Cilia zitten. Ik heb fijne en mooie herinneringen aan oma.