Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
De keerzijde van de medaille…
Ik weet niet meer goed wanneer het begon. Ik kreeg langzaamaan steeds minder zin in eten. Altijd maar met eten bezig zijn…. Dat moet nou eenmaal voor mijn pku, niet teveel eiwitten, maar ook weer niet te weinig. Elke avond kijken of ik eiwitten over had en ze dan opmaken. Ik was er klaar mee. Ik begon manieren te vinden om minder te eten. Dit sloop er langzaam in. Meer drinken, zodat ik minder trek had. Een boterham eten en de andere boterham aan de eendjes voeren op de terugweg van school naar huis. Mijn avondeten woog ik altijd af. Ik wist van tevoren hoeveel ik mocht. Maar bij het afwegen schepte ik minder op. Ik weet nog goed dat ik weleens een schaduw eetlijstje maakte. Eentje waarbij ik uitdokterde hoeveel gram kaas ik dan mocht en dan was ik snel klaar voor de rest van de dag. Ik zag later pas in, hoeveel maniertjes ik had bedacht om maar zo min mogelijk te hoeven eten.
Mijn lichaam kreeg te weinig voeding binnen en begon zijn eigen eiwitten af te breken. Ik viel behoorlijk af. Het resultaat was dat de bloedwaardes van mijn pku omhoog schoten. Van mijn kinderarts hoorde ik alleen maar dat ik me beter aan mijn dieet moest houden. Tja, ik verzette me meer. Met het resultaat dat de bloedwaardes nog slechter werden.
Mijn vriend kwam in mijn leven. Hij kreeg door dat het niet goed ging met me. Wij kenden elkaar al een paar jaar voordat we een relatie kregen. Het viel hem nu op dat ik wel heel veel was afgevallen. Hij drukte me op mijn hart er iets aan te doen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zat inmiddels al zo lang in dat patroon dat ik het niet kon doorbreken. Hier kwam verandering in toen ik een nieuwe kinderarts kreeg. Zij vroeg tijdens mijn eerste bezoek: ‘Inge, hoe gaat het met je?’ Ik brak…. Er kwamen tranen, heel veel tranen en het hoge woord kwam eruit: ‘Niet goed’. Ze luisterde naar me en toonde zoveel begrip. Ze snapte me. Het was hard te horen dat ik een eetstoornis heb die veroorzaakt wordt door mijn dieet. Een dieet dat me ‘gezond’ moet houden. Mijn kinderarts gaf me inzicht in waar het vandaan kwam. Alle jonge kinderen hebben weleens geen trek. Bij kinderen zonder pku wordt het bord weggehaald en dan is het klaar. Bij kinderen met pku kan dat niet. Die moeten de vastgestelde hoeveelheid eiwitten per dag binnenkrijgen. Hoewel je geen trek hebt, moet je toch eten.
Mijn kinderarts zei dat we mijn dieet los gingen laten. In die zin: niet streng eiwitten tellen en niets afwegen. Ik moest eerst weer leren eten. Ze vroeg aan mij wat ik graag zou willen eten: ‘Een kant-en-klaar-pizza uit de supermarkt’, was mijn antwoord. Die avond aten mijn vriend en ik een kant-en-klaar-pizza. Ik genoot ervan.
Het was duidelijk dat ik alleen geen grip kon krijgen op mijn eetstoornis. Ik ging op zoek naar professionele hulp. Zo kwam ik bij een psycholoog, gespecialiseerd in eetstoornissen, terecht. Zijn eerste opdracht was om op een creatieve manier mijn gevoel met eten te uiten. Ik weet nog zo goed wat ik heb gemaakt. Een vierkant als muur met daar binnenin het eten. Ik had letterlijk een muur om mijn trek-/ hongergevoel gebouwd. Het maakte niet uit of ik wel of niet at. Het gevoel was altijd hetzelfde.
Stukje bij beetje brak ik de muur af. Met de hulp van mijn vriend, ouders, schoonmoeder, mijn kinderarts en diëtiste. Ik zal nooit het moment vergeten dat ik voor de eerste keer weer voelde dat ik trek had! Ik kon weer luisteren naar mijn lichaam en ‘hoorde’ wat het zei.
Een paar jaar geleden viel er een brief van het ziekenhuis op de deurmat. Het was een kopie van een brief die naar mijn huisarts was gestuurd. Daarin stond, naast het rijtje van mijn aandoeningen, ook: eetstoornis…. Het blijft binnenkomen wanneer ik het lees.
Ik heb mijn eetstoornis nog steeds, maar hij is onder controle. Ik weet heel goed dat het altijd op de loer ligt… Het is erg makkelijk om terug te stappen in een patroon waarover ik de controle heb. Toen wij in onzekerheid zaten over de aankoop van ons nieuwe huis, viel ik terug. In het begin van de lockdown vorig jaar, viel ik ook terug. Ik heb meteen contact gezocht met mijn diëtisten. We maakten een plan van aanpak en ik kwam er weer snel bovenop. In de loop der jaren heb ik ‘n manier gevonden om ermee om te gaan, wanneer ik een keer minder trek heb. Het is iets natuurlijks en dat is prima op te vangen binnen mijn dieet. Alle kleinere dingen laten staan en dan bijvoorbeeld een bakje yoghurt. Zo eet ik niet teveel, maar kom ik wel aan mijn eiwitten. Alleen wanneer het gevoel langer aanblijft, is het uiteraard geen optie. Dan weet ik nu op tijd aan de bel te trekken.
Ik weet niet meer goed wanneer het begon. Ik kreeg langzaamaan steeds minder zin in eten. Altijd maar met eten bezig zijn…. Dat moet nou eenmaal voor mijn pku, niet teveel eiwitten, maar ook weer niet te weinig. Elke avond kijken of ik eiwitten over had en ze dan opmaken. Ik was er klaar mee. Ik begon manieren te vinden om minder te eten. Dit sloop er langzaam in. Meer drinken, zodat ik minder trek had. Een boterham eten en de andere boterham aan de eendjes voeren op de terugweg van school naar huis. Mijn avondeten woog ik altijd af. Ik wist van tevoren hoeveel ik mocht. Maar bij het afwegen schepte ik minder op. Ik weet nog goed dat ik weleens een schaduw eetlijstje maakte. Eentje waarbij ik uitdokterde hoeveel gram kaas ik dan mocht en dan was ik snel klaar voor de rest van de dag. Ik zag later pas in, hoeveel maniertjes ik had bedacht om maar zo min mogelijk te hoeven eten.
Mijn lichaam kreeg te weinig voeding binnen en begon zijn eigen eiwitten af te breken. Ik viel behoorlijk af. Het resultaat was dat de bloedwaardes van mijn pku omhoog schoten. Van mijn kinderarts hoorde ik alleen maar dat ik me beter aan mijn dieet moest houden. Tja, ik verzette me meer. Met het resultaat dat de bloedwaardes nog slechter werden.
Mijn vriend kwam in mijn leven. Hij kreeg door dat het niet goed ging met me. Wij kenden elkaar al een paar jaar voordat we een relatie kregen. Het viel hem nu op dat ik wel heel veel was afgevallen. Hij drukte me op mijn hart er iets aan te doen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zat inmiddels al zo lang in dat patroon dat ik het niet kon doorbreken. Hier kwam verandering in toen ik een nieuwe kinderarts kreeg. Zij vroeg tijdens mijn eerste bezoek: ‘Inge, hoe gaat het met je?’ Ik brak…. Er kwamen tranen, heel veel tranen en het hoge woord kwam eruit: ‘Niet goed’. Ze luisterde naar me en toonde zoveel begrip. Ze snapte me. Het was hard te horen dat ik een eetstoornis heb die veroorzaakt wordt door mijn dieet. Een dieet dat me ‘gezond’ moet houden. Mijn kinderarts gaf me inzicht in waar het vandaan kwam. Alle jonge kinderen hebben weleens geen trek. Bij kinderen zonder pku wordt het bord weggehaald en dan is het klaar. Bij kinderen met pku kan dat niet. Die moeten de vastgestelde hoeveelheid eiwitten per dag binnenkrijgen. Hoewel je geen trek hebt, moet je toch eten.
Mijn kinderarts zei dat we mijn dieet los gingen laten. In die zin: niet streng eiwitten tellen en niets afwegen. Ik moest eerst weer leren eten. Ze vroeg aan mij wat ik graag zou willen eten: ‘Een kant-en-klaar-pizza uit de supermarkt’, was mijn antwoord. Die avond aten mijn vriend en ik een kant-en-klaar-pizza. Ik genoot ervan.
Het was duidelijk dat ik alleen geen grip kon krijgen op mijn eetstoornis. Ik ging op zoek naar professionele hulp. Zo kwam ik bij een psycholoog, gespecialiseerd in eetstoornissen, terecht. Zijn eerste opdracht was om op een creatieve manier mijn gevoel met eten te uiten. Ik weet nog zo goed wat ik heb gemaakt. Een vierkant als muur met daar binnenin het eten. Ik had letterlijk een muur om mijn trek-/ hongergevoel gebouwd. Het maakte niet uit of ik wel of niet at. Het gevoel was altijd hetzelfde.
Stukje bij beetje brak ik de muur af. Met de hulp van mijn vriend, ouders, schoonmoeder, mijn kinderarts en diëtiste. Ik zal nooit het moment vergeten dat ik voor de eerste keer weer voelde dat ik trek had! Ik kon weer luisteren naar mijn lichaam en ‘hoorde’ wat het zei.
Een paar jaar geleden viel er een brief van het ziekenhuis op de deurmat. Het was een kopie van een brief die naar mijn huisarts was gestuurd. Daarin stond, naast het rijtje van mijn aandoeningen, ook: eetstoornis…. Het blijft binnenkomen wanneer ik het lees.
Ik heb mijn eetstoornis nog steeds, maar hij is onder controle. Ik weet heel goed dat het altijd op de loer ligt… Het is erg makkelijk om terug te stappen in een patroon waarover ik de controle heb. Toen wij in onzekerheid zaten over de aankoop van ons nieuwe huis, viel ik terug. In het begin van de lockdown vorig jaar, viel ik ook terug. Ik heb meteen contact gezocht met mijn diëtisten. We maakten een plan van aanpak en ik kwam er weer snel bovenop. In de loop der jaren heb ik ‘n manier gevonden om ermee om te gaan, wanneer ik een keer minder trek heb. Het is iets natuurlijks en dat is prima op te vangen binnen mijn dieet. Alle kleinere dingen laten staan en dan bijvoorbeeld een bakje yoghurt. Zo eet ik niet teveel, maar kom ik wel aan mijn eiwitten. Alleen wanneer het gevoel langer aanblijft, is het uiteraard geen optie. Dan weet ik nu op tijd aan de bel te trekken.