Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Vorige week….
De televisie stond aan op 1 Vandaag en ik was in de keuken bezig met opruimen. Er kwam een item over hersenschuddingen. Dit trok mijn aandacht en ik liep naar de woonkamer. In de intro werd verteld dat een hersenschudding schade kan toebrengen en dat dit dan pas jaren laten boven kan komen drijven.
Ik keek Richard aan: ‘Zou wat in 2008 is gebeurd misschien ten grondslag kunnen liggen aan mijn draaiduizelingen van november 2020?’ dacht ik hardop. ‘Wie zal het zeggen’, was zijn antwoord.
Een zondagavond in juli 2008. De patatjes lagen te pruttelen in de frituurpan en ik had net de tafel gedekt. Onze televisie stond op een verrijdbaar kastje. Het kastje draaiden we om wanneer we tv wilden kijken onder het eten. Net zoals vele andere avonden verreed ik het kastje. Alleen pakte dit nu iets anders uit… Ik trok aan het kastje en terwijl ik dit deed, viel de grote bloempot die daarop stond op mijn hoofd. Het was 99 keer goed gegaan en de 100ste keer dus niet… Richard kwam meteen naar beneden en schrok…. Ik in tranen en de bloempot op de grond. ‘We bellen meteen het ziekenhuis’, zei hij. Oh ja… uuuhh het ziekenhuis….. Ik werd meteen doorgeschakeld naar de dienstdoende stollingsarts. Ik deed mijn verhaal en voelde me enorm stom dat ik moest vertellen dat er een bloempot op mijn hoofd was gevallen. ‘Hoe zwaar was de bloempot?’, wilde de arts weten. Hup, de bloempot op de weegschaal. Ruim 4 kilo. ‘Je moet nu naar het ziekenhuis komen!’, zei hij. Ik vroeg of we nog even konden eten. Aan zijn manier van antwoorden merkte ik dat hij dat liever niet had, maar vooruit.
We aten snel de patat op en lieten de boel de boel. Bij de spoedeisende hulp werd ik al opgewacht. Het drong langzaam tot me door dat een bloempot van ruim 4 kilo op mijn hoofd en het missen van een stollingsfactor geen fijne combi was. Ik werd meteen naar een kamertje gebracht en moest op bed gaan liggen. Voor ik het wist werd ik weggereden voor een MRI scan. Een hersenbloeding moest worden uitgesloten. Alles was wat vaag. Ik herinner me nog het witte plafond dat voorbij ging terwijl ik door de gangen van het AMC werd gereden. Het stil moeten liggen bij het rode lampje en het gezoem van de machine. Ik was blij toen ik terug was op het kamertje en bij Richard was. Ik geloof dat we in totaal 4 uur in het ziekenhuis zijn geweest. Godzijdank was er geen hersenbloeding te zien op de MRI. We gingen naar huis met het advies dat Richard mij die nacht om de 2 uur moest wakker maken.
De nacht was een hel. Voor ons allebei.
Op maandagochtend mijn werk gebeld om te zeggen dat ik sowieso een dagje thuis bleef.
De dinsdag ben ik gewoon naar kantoor gegaan, maar ik voelde me wel raar. Lopen ging niet lekker, kijken en me focussen op dingen ook niet en lezen ging niet. De vervangend manager kwam in de loop van de ochtend kijken hoe het ging en nam me mee naar haar kantoor. ‘Inge, gaat het wel?’, vroeg ze bezorgd. ‘Nee, niet echt’. ‘Ik wil dat je het ziekenhuis belt’. Dit deed ik. Ik moest weer komen. Richard gebeld op zijn werk. Hij kon een auto mee krijgen van zijn werk om mij op te pikken
Er kwam opnieuw een neuroloog naar me kijken. Ik heb geloof ik ook nog een extra dosis stolling gekregen. Misschien was dit zondags al gebeurd. Enfin, ik moest testjes doen. Zij stelde vragen over hoe ik de nachten was doorgekomen. Het duurde en het duurde voordat we meer duidelijkheid kregen. Uiteindelijk kwam eruit: een zware hersenschudding. Oké…. Dit was slikken. Rusthouden was het advies. Wij terug naar huis. Ik naar bed en Richard koken. Mijn ouders waren op vakantie, dus die stelde ik op de hoogte via een sms. Zij schrokken zich uiteraard rot!
De televisie stond aan op 1 Vandaag en ik was in de keuken bezig met opruimen. Er kwam een item over hersenschuddingen. Dit trok mijn aandacht en ik liep naar de woonkamer. In de intro werd verteld dat een hersenschudding schade kan toebrengen en dat dit dan pas jaren laten boven kan komen drijven.
Ik keek Richard aan: ‘Zou wat in 2008 is gebeurd misschien ten grondslag kunnen liggen aan mijn draaiduizelingen van november 2020?’ dacht ik hardop. ‘Wie zal het zeggen’, was zijn antwoord.
Een zondagavond in juli 2008. De patatjes lagen te pruttelen in de frituurpan en ik had net de tafel gedekt. Onze televisie stond op een verrijdbaar kastje. Het kastje draaiden we om wanneer we tv wilden kijken onder het eten. Net zoals vele andere avonden verreed ik het kastje. Alleen pakte dit nu iets anders uit… Ik trok aan het kastje en terwijl ik dit deed, viel de grote bloempot die daarop stond op mijn hoofd. Het was 99 keer goed gegaan en de 100ste keer dus niet… Richard kwam meteen naar beneden en schrok…. Ik in tranen en de bloempot op de grond. ‘We bellen meteen het ziekenhuis’, zei hij. Oh ja… uuuhh het ziekenhuis….. Ik werd meteen doorgeschakeld naar de dienstdoende stollingsarts. Ik deed mijn verhaal en voelde me enorm stom dat ik moest vertellen dat er een bloempot op mijn hoofd was gevallen. ‘Hoe zwaar was de bloempot?’, wilde de arts weten. Hup, de bloempot op de weegschaal. Ruim 4 kilo. ‘Je moet nu naar het ziekenhuis komen!’, zei hij. Ik vroeg of we nog even konden eten. Aan zijn manier van antwoorden merkte ik dat hij dat liever niet had, maar vooruit.
We aten snel de patat op en lieten de boel de boel. Bij de spoedeisende hulp werd ik al opgewacht. Het drong langzaam tot me door dat een bloempot van ruim 4 kilo op mijn hoofd en het missen van een stollingsfactor geen fijne combi was. Ik werd meteen naar een kamertje gebracht en moest op bed gaan liggen. Voor ik het wist werd ik weggereden voor een MRI scan. Een hersenbloeding moest worden uitgesloten. Alles was wat vaag. Ik herinner me nog het witte plafond dat voorbij ging terwijl ik door de gangen van het AMC werd gereden. Het stil moeten liggen bij het rode lampje en het gezoem van de machine. Ik was blij toen ik terug was op het kamertje en bij Richard was. Ik geloof dat we in totaal 4 uur in het ziekenhuis zijn geweest. Godzijdank was er geen hersenbloeding te zien op de MRI. We gingen naar huis met het advies dat Richard mij die nacht om de 2 uur moest wakker maken.
De nacht was een hel. Voor ons allebei.
Op maandagochtend mijn werk gebeld om te zeggen dat ik sowieso een dagje thuis bleef.
De dinsdag ben ik gewoon naar kantoor gegaan, maar ik voelde me wel raar. Lopen ging niet lekker, kijken en me focussen op dingen ook niet en lezen ging niet. De vervangend manager kwam in de loop van de ochtend kijken hoe het ging en nam me mee naar haar kantoor. ‘Inge, gaat het wel?’, vroeg ze bezorgd. ‘Nee, niet echt’. ‘Ik wil dat je het ziekenhuis belt’. Dit deed ik. Ik moest weer komen. Richard gebeld op zijn werk. Hij kon een auto mee krijgen van zijn werk om mij op te pikken
Er kwam opnieuw een neuroloog naar me kijken. Ik heb geloof ik ook nog een extra dosis stolling gekregen. Misschien was dit zondags al gebeurd. Enfin, ik moest testjes doen. Zij stelde vragen over hoe ik de nachten was doorgekomen. Het duurde en het duurde voordat we meer duidelijkheid kregen. Uiteindelijk kwam eruit: een zware hersenschudding. Oké…. Dit was slikken. Rusthouden was het advies. Wij terug naar huis. Ik naar bed en Richard koken. Mijn ouders waren op vakantie, dus die stelde ik op de hoogte via een sms. Zij schrokken zich uiteraard rot!
.jpeg)
De eerste drie weken heb ik alleen maar op bed gelegen. Onze kat Gyzmo week geen moment van mijn zij. Ze was mijn schaduw. Lag bij me op bed en liep met me mee door het huis. Zij ‘wist’ dat er iets met me was. Ik kon echt niets. Ik was duizelig en zodra ik mijn ogen opendeed, draaide alles in de slaapkamer. Richard moest gewoon werken. Het waren lange dagen. Oma belde elke dag. Even een praatje en checken of alles oké was. Oma zei op een gegeven moment: ‘Doe de radio aan. Dan heb je wat om naar te luisteren. Dat is beter dan tv kijken’. Bewegende beelden kon ik al helemaal niet hebben en lezen ging ook niet. De Tour de France was net begonnen. Ik heb dagenlang radio 1 op gehad. Ik snapte er geen snars van, maar vond het prettig om naar te luisteren. De tour is nu ook weer bezig en ik moet dan altijd even terugdenken aan die dagen in bed met de radio aan. Na de Tour begonnen de zomer Spelen. Deze pikte ik ook mee op de radio.
Ik bleef heel erg duizelig. Dus met hulp van mijn schoonmoeder (alleen wandelen of fietsen lukte niet) naar de huisarts. Ik kreeg medicijnen. Door de klap op mijn hoofd, had mijn evenwichtsorgaan uiteraard ook een klap gekregen. Het kon wel even gaan duren voordat mijn evenwichtsorgaan gestabiliseerd zou zijn.
Na wat weken was het doel: naar de supermarkt om wat boodschappen te doen. Naar de supermarkt wandelen ging redelijk. Maar toen stond ik in de supermarkt. Ik zie me nog voor het schap staan. ‘Ik heb cup a soup nodig’, zei ik tegen mezelf en ik wist gewoon niet welke soep ik moest pakken. Welke soep hebben we altijd? Ik stond met tranen in mijn ogen! Het lukte me niet eens soep te kiezen! Ik belde mijn schoonmoeder, zij kwam naar de winkel en samen deden we de boodschappen. Oké, ik was er duidelijk nog lang niet.
Toen Richard een dag vrij was, gingen we met een vriend naar de camping waar Edward stond. In de auto lag ik op de achterbank met mijn hoofd in mijn handen. Het was vreselijk. Maar onder de mensen zijn en even genieten was ook wel erg fijn.
In totaal ben ik ruim 4 maanden uit de running geweest. Hierbij heeft HR een belangrijke rol gespeeld. Waar mijn manager mij snel aan de slag wilde hebben, hield HR de rem erop. Een hersenschudding is niet niets.
Later heeft mijn schoonmoeder mij verteld hoe ontredderd Richard zich voelde. De normale dingen kon ik niet. Dingen die zo vanzelfsprekend zijn. Mijn schoonmoeder heeft toen heel veel gedaan en ervoor gezorgd dat het huishouden bleef draaien. Ik had me tot dat moment nooit beseft hoe raar dit voor Richard moet zijn geweest.
Door het item van 1 Vandaag ben ik gaan terugdenken. Heb ik er iets aan overgehouden? Ja dat heb ik… Wanneer ik moe ben en ik een trap oploop, moet ik soms stoppen omdat ik niet meer weet welke voet ik op de tree moet zetten. Ik moet dan heel bewust kijken naar mijn voeten voordat ik de volgende stap kan zetten. Recht lopen is soms ook een dingetje. Lukt niet altijd even goed. Met hardlopen op de baan blijf ik bewust wat verder weg van de binnenrand. Als ik een keer ‘slinger’, lig ik tenminste niet meteen languit. Wanneer ik moe ben, ben ik soms ook duizelig.
Dus de duizeligheid en mijn evenwichtsdingetjes heb ik naar mijn idee overgehouden aan de hersenschudding. En tja, wie zal het zeggen dat de draaiduizelingen van november 2020 er ook door komen….
Ik bleef heel erg duizelig. Dus met hulp van mijn schoonmoeder (alleen wandelen of fietsen lukte niet) naar de huisarts. Ik kreeg medicijnen. Door de klap op mijn hoofd, had mijn evenwichtsorgaan uiteraard ook een klap gekregen. Het kon wel even gaan duren voordat mijn evenwichtsorgaan gestabiliseerd zou zijn.
Na wat weken was het doel: naar de supermarkt om wat boodschappen te doen. Naar de supermarkt wandelen ging redelijk. Maar toen stond ik in de supermarkt. Ik zie me nog voor het schap staan. ‘Ik heb cup a soup nodig’, zei ik tegen mezelf en ik wist gewoon niet welke soep ik moest pakken. Welke soep hebben we altijd? Ik stond met tranen in mijn ogen! Het lukte me niet eens soep te kiezen! Ik belde mijn schoonmoeder, zij kwam naar de winkel en samen deden we de boodschappen. Oké, ik was er duidelijk nog lang niet.
Toen Richard een dag vrij was, gingen we met een vriend naar de camping waar Edward stond. In de auto lag ik op de achterbank met mijn hoofd in mijn handen. Het was vreselijk. Maar onder de mensen zijn en even genieten was ook wel erg fijn.
In totaal ben ik ruim 4 maanden uit de running geweest. Hierbij heeft HR een belangrijke rol gespeeld. Waar mijn manager mij snel aan de slag wilde hebben, hield HR de rem erop. Een hersenschudding is niet niets.
Later heeft mijn schoonmoeder mij verteld hoe ontredderd Richard zich voelde. De normale dingen kon ik niet. Dingen die zo vanzelfsprekend zijn. Mijn schoonmoeder heeft toen heel veel gedaan en ervoor gezorgd dat het huishouden bleef draaien. Ik had me tot dat moment nooit beseft hoe raar dit voor Richard moet zijn geweest.
Door het item van 1 Vandaag ben ik gaan terugdenken. Heb ik er iets aan overgehouden? Ja dat heb ik… Wanneer ik moe ben en ik een trap oploop, moet ik soms stoppen omdat ik niet meer weet welke voet ik op de tree moet zetten. Ik moet dan heel bewust kijken naar mijn voeten voordat ik de volgende stap kan zetten. Recht lopen is soms ook een dingetje. Lukt niet altijd even goed. Met hardlopen op de baan blijf ik bewust wat verder weg van de binnenrand. Als ik een keer ‘slinger’, lig ik tenminste niet meteen languit. Wanneer ik moe ben, ben ik soms ook duizelig.
Dus de duizeligheid en mijn evenwichtsdingetjes heb ik naar mijn idee overgehouden aan de hersenschudding. En tja, wie zal het zeggen dat de draaiduizelingen van november 2020 er ook door komen….