Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Edward
Ik neem jullie mee naar november 1999….
In de sporthal van Oostzaan werd de laatste hand gelegd aan het opbouwen van de tribune. Decorstukken werden op hun plek gezet en in de coulissen werden alle rekwisieten klaargezet.
Ik was altijd ruim op tijd aanwezig voor een voorstelling. Hierdoor kon ik als een van de eerste de schmink in. Een heerlijk moment was dat. Voor mijn gevoel was ik dan klaar en had ik nog alle tijd van de wereld voordat de voorstelling begon. Dus naar voren waar een bar zat voor een kopje thee. Toen ik terug de sporthal inliep, was de geluidstechnicus inmiddels aanwezig. Hij had wat muziek op staan die door de sporthal galmde. Spontaan begon ik mee te zingen en hij keek om. Onze blikken ontmoetten elkaar. We lachten naar elkaar.
In die tijd had de operettevereniging veel jonge leden. We hadden echt een leuke groep jongelui en in de productie die we deden (Boccaccio) waren wij met z’n allen de studenten. Toen het clubje compleet was en iedereen zo goed als klaar was voor de voorstelling, zaten we op de tribune. Lekker kletsen en lol trappen. De man van het geluid kwam er ook bij zitten. Al snel raakten we aan de praat. Hij hield ook van musicals. Elisabeth de musical was net uit en ik had (uiteraard) de cd. Hij zei dat ik hem maar moest meenemen, zodat we hem in de zaal konden opzetten. Dit onthield ik.
Ik neem jullie mee naar november 1999….
In de sporthal van Oostzaan werd de laatste hand gelegd aan het opbouwen van de tribune. Decorstukken werden op hun plek gezet en in de coulissen werden alle rekwisieten klaargezet.
Ik was altijd ruim op tijd aanwezig voor een voorstelling. Hierdoor kon ik als een van de eerste de schmink in. Een heerlijk moment was dat. Voor mijn gevoel was ik dan klaar en had ik nog alle tijd van de wereld voordat de voorstelling begon. Dus naar voren waar een bar zat voor een kopje thee. Toen ik terug de sporthal inliep, was de geluidstechnicus inmiddels aanwezig. Hij had wat muziek op staan die door de sporthal galmde. Spontaan begon ik mee te zingen en hij keek om. Onze blikken ontmoetten elkaar. We lachten naar elkaar.
In die tijd had de operettevereniging veel jonge leden. We hadden echt een leuke groep jongelui en in de productie die we deden (Boccaccio) waren wij met z’n allen de studenten. Toen het clubje compleet was en iedereen zo goed als klaar was voor de voorstelling, zaten we op de tribune. Lekker kletsen en lol trappen. De man van het geluid kwam er ook bij zitten. Al snel raakten we aan de praat. Hij hield ook van musicals. Elisabeth de musical was net uit en ik had (uiteraard) de cd. Hij zei dat ik hem maar moest meenemen, zodat we hem in de zaal konden opzetten. Dit onthield ik.
.jpeg)
Na het spelen van de voorstelling was er op zaterdagavond een bal na. Dit was altijd één groot feest! Muziek, dansen en de nodige drankjes. Ik hing al een tijdje met hem aan de bar, toen we eindelijk elkaars namen vroegen.
De week erop nam ik uiteraard de cd van Elisabeth de musical mee. Edward zette de cd op en de muziek galmde voor de sportzaal. Helaas konden de wat oudere leden het niet heel erg waarderen. De voorstelling ging lekker en na afloop was er weer een bal. Ik kan me niet alles meer even goed herinneren, maar ik weet dat Edward voorstelde om ergens anders iets te gaan drinken. Hij wist een leuke stek en zou me daarna thuisbrengen. Zo gezegd, zo gedaan. Voor we naar binnen gingen, stonden we te kletsen. Het was koud. Edward deed zijn jas uit en hing die over mijn schouders. Hij tilde me op en zette me op een stoepje neer. Een eerste voorzichtige zoen volgde.
De week erop nam ik uiteraard de cd van Elisabeth de musical mee. Edward zette de cd op en de muziek galmde voor de sportzaal. Helaas konden de wat oudere leden het niet heel erg waarderen. De voorstelling ging lekker en na afloop was er weer een bal. Ik kan me niet alles meer even goed herinneren, maar ik weet dat Edward voorstelde om ergens anders iets te gaan drinken. Hij wist een leuke stek en zou me daarna thuisbrengen. Zo gezegd, zo gedaan. Voor we naar binnen gingen, stonden we te kletsen. Het was koud. Edward deed zijn jas uit en hing die over mijn schouders. Hij tilde me op en zette me op een stoepje neer. Een eerste voorzichtige zoen volgde.
Edward stelde voor om naar een vriend van hem te gaan: Richard. Edward sprak af en we gingen er naar toe. Richard was nog niet thuis, maar zijn vrouw Mandy wel. We kregen wat te drinken en al snel kwam Richard thuis. Edward had tegen mij gezegd: ‘Je mag Richard of je mag hem niet en er is geen tussenweg’. Het eerste wat ik dacht toen ik Richard zag was: ‘Wat een klootzak’. Die avond kregen Edward en ik meteen de trouwvideo te zien van Richard en Mandy. Ik keek Edward meerdere malen aan met een smekende blik of we niet weg konden gaan. Aan het einde van de avond kwamen Mandy en ik er achter dat we op dezelfde school zaten. Zij deed alleen een andere opleiding. Dit brak het ijs en we hebben gezellig gekletst. Er ontstond een vriendschap tussen Mandy en mij.
Op 10 februari was Edward jarig. Ik wilde een mooi cadeau aan hem geven. Dit werd een zilveren kettinkje met een plaatje eraan. Op dat plaatje stond mijn naam gegraveerd. Edward was tot tranen geroerd toen ik hem het cadeau gaf.
Na ruim 3 maanden maakte Edward een einde aan onze relatie. Ik was er kapot van. Ik snapte het niet… of misschien wilde ik het niet snappen. Ik werd liefdevol opgevangen door Richard en Mandy. Richard belde Edward zelfs nog op om te praten met hem. Het had geen zin, zijn besluit stond vast.
Na ruim 3 maanden maakte Edward een einde aan onze relatie. Ik was er kapot van. Ik snapte het niet… of misschien wilde ik het niet snappen. Ik werd liefdevol opgevangen door Richard en Mandy. Richard belde Edward zelfs nog op om te praten met hem. Het had geen zin, zijn besluit stond vast.
Tijdens evenementen met het radiostation hadden we het altijd erg gezellig met elkaar. Edward had het helaas niet altijd even makkelijk. Meerdere malen vingen wij hem op. We hebben veel gesprekken met hem gevoerd.
Na enige tijd verwaterde het contact. Ik zag zijn moeder nog weleens bij operettevoorstellingen en dan vertelde ze over hoe het ging met Edward. Ineens, als een duveltje uit een doosje, belde Edward me op. Het was een zaterdagavond en wij waren in de studio, want Richard ging programma maken. Edward vertelde dat hij was verhuisd en dat het in zijn relatie niet lekker liep… Hij moest dat kwijt aan mij, zei hij.
19 maart 2019
Het is 21.30 uur. De telefoon gaat en het is mijn moeder. Dit is raar, want zij belt nooit rond dit tijdstip. Dan moet er iets zijn! ‘Inge ik kreeg net een verschrikkelijk bericht van de buurvrouw…’, een stilte volgde. ‘Edward is overleden. De mensen bij de operettevereniging hebben dit vanavond te horen gekregen’. Ik laat me op een traptree zakken. Tranen vullen mijn ogen. ‘Hoe dan? Waaraan’, hoor ik mezelf vragen. ‘Richard!’, roep ik. Hij komt uit de garage lopen. ‘Mamma belde, Edward is overleden’. Richard blijft staan als aan de grond genageld. We kunnen het gewoon niet beseffen.
Een aantal dagen later ontvangen we de rouwkaart. Zijn zoon vraagt aan ons of we de kaart zoveel mogelijk willen verspreiden onder mensen die wij kennen uit de tijd dat Edward bij het radiostation draaide. Dit deden we.
Hand in hand liepen Richard en ik de gang door in het uitvaartcentrum. Ik knijp in zijn hand als we kamer naderen waar Edward opgebaard ligt. Richard knijpt ook in mijn hand…. We kijken elkaar aan en stappen naar binnen. Edward zag eruit zoals ik hem in mijn gedachten had. Zijn dochter was er ook en was druk aan het kletsen. Ze pakte zijn handen en duwde zelfs even op zijn buik om te laten zien hoeveel vocht er inmiddels in zat. Haar relaxte houding maakte het voor ons wat makkelijker.
De aula van het uitvaartcentrum was afgeladen met mensen. Wij waren aan de late kant, omdat het verkeer tegen zat en stonden achterin. Edwards ex-vrouw sprak en vertelde over hun eerste ontmoeting… Bij haar had hij ook zijn jas over haar schouders gehangen. Ik had een brok in mijn keel. Dit zelfde stukje vertelde ook de weduwe. Richard had mijn hand gepakt, kneep erin en de tranen stroomden over mijn wangen. In een stoet reden we naar de begraafplaats. Richard en ik liepen als een van de laatste langs de kist. Tranen bleven maar komen… tijdens de koffietafel raakten we aan de praat met Edwards zoon en ex- vrouw. Zij had inmiddels de link met de radio en Richard gelegd. We haalden herinneringen op met elkaar. Dit was zo fijn. We werden inmiddels de aula uitgekeken. Buiten werd geopperd om naar de kermis te gaan. Edwards zoon vroeg of we mee gingen. Natuurlijk! Naast Edwards ex-vrouw liep ik terug naar de auto’s. Ineens bleef ze staan. ‘Ben jij dé Inge waarmee Edward ook kort een relatie heeft gehad?’, vroeg ze. ‘Ja, dat ben ik’, antwoordde ik. ‘Jeetje, dit moet ook wel heel moeilijk voor jou zijn! Ik besef nu wie je bent’. We sloegen onze armen om elkaar heen en hebben staan huilen. Ik keek op en zag dat we stil stonden ter hoogte van Edwards graf. Dit kon geen toeval zijn!
Met een groep van 8 gingen we naar de kermis. We kochten snoep en werden misselijk in een aantal attracties. We sloten gezamenlijk de dag af met een hapje eten in een shoarma tent. We lachten en haalden nog meer herinneringen met elkaar op. Het werd een onvergetelijk dag.
Vorig jaar zomer hebben Richard en ik Edwards graf bezocht en bloemen neergelegd. We missen hem nog vaak en er gaat bijna geen dag voorbij dat we niet aan hem denken of dat er iets is wat ons aan hem doet denken.
Lieve Edward, voor altijd heb je een speciaal plekje in mijn hart!
Na enige tijd verwaterde het contact. Ik zag zijn moeder nog weleens bij operettevoorstellingen en dan vertelde ze over hoe het ging met Edward. Ineens, als een duveltje uit een doosje, belde Edward me op. Het was een zaterdagavond en wij waren in de studio, want Richard ging programma maken. Edward vertelde dat hij was verhuisd en dat het in zijn relatie niet lekker liep… Hij moest dat kwijt aan mij, zei hij.
19 maart 2019
Het is 21.30 uur. De telefoon gaat en het is mijn moeder. Dit is raar, want zij belt nooit rond dit tijdstip. Dan moet er iets zijn! ‘Inge ik kreeg net een verschrikkelijk bericht van de buurvrouw…’, een stilte volgde. ‘Edward is overleden. De mensen bij de operettevereniging hebben dit vanavond te horen gekregen’. Ik laat me op een traptree zakken. Tranen vullen mijn ogen. ‘Hoe dan? Waaraan’, hoor ik mezelf vragen. ‘Richard!’, roep ik. Hij komt uit de garage lopen. ‘Mamma belde, Edward is overleden’. Richard blijft staan als aan de grond genageld. We kunnen het gewoon niet beseffen.
Een aantal dagen later ontvangen we de rouwkaart. Zijn zoon vraagt aan ons of we de kaart zoveel mogelijk willen verspreiden onder mensen die wij kennen uit de tijd dat Edward bij het radiostation draaide. Dit deden we.
Hand in hand liepen Richard en ik de gang door in het uitvaartcentrum. Ik knijp in zijn hand als we kamer naderen waar Edward opgebaard ligt. Richard knijpt ook in mijn hand…. We kijken elkaar aan en stappen naar binnen. Edward zag eruit zoals ik hem in mijn gedachten had. Zijn dochter was er ook en was druk aan het kletsen. Ze pakte zijn handen en duwde zelfs even op zijn buik om te laten zien hoeveel vocht er inmiddels in zat. Haar relaxte houding maakte het voor ons wat makkelijker.
De aula van het uitvaartcentrum was afgeladen met mensen. Wij waren aan de late kant, omdat het verkeer tegen zat en stonden achterin. Edwards ex-vrouw sprak en vertelde over hun eerste ontmoeting… Bij haar had hij ook zijn jas over haar schouders gehangen. Ik had een brok in mijn keel. Dit zelfde stukje vertelde ook de weduwe. Richard had mijn hand gepakt, kneep erin en de tranen stroomden over mijn wangen. In een stoet reden we naar de begraafplaats. Richard en ik liepen als een van de laatste langs de kist. Tranen bleven maar komen… tijdens de koffietafel raakten we aan de praat met Edwards zoon en ex- vrouw. Zij had inmiddels de link met de radio en Richard gelegd. We haalden herinneringen op met elkaar. Dit was zo fijn. We werden inmiddels de aula uitgekeken. Buiten werd geopperd om naar de kermis te gaan. Edwards zoon vroeg of we mee gingen. Natuurlijk! Naast Edwards ex-vrouw liep ik terug naar de auto’s. Ineens bleef ze staan. ‘Ben jij dé Inge waarmee Edward ook kort een relatie heeft gehad?’, vroeg ze. ‘Ja, dat ben ik’, antwoordde ik. ‘Jeetje, dit moet ook wel heel moeilijk voor jou zijn! Ik besef nu wie je bent’. We sloegen onze armen om elkaar heen en hebben staan huilen. Ik keek op en zag dat we stil stonden ter hoogte van Edwards graf. Dit kon geen toeval zijn!
Met een groep van 8 gingen we naar de kermis. We kochten snoep en werden misselijk in een aantal attracties. We sloten gezamenlijk de dag af met een hapje eten in een shoarma tent. We lachten en haalden nog meer herinneringen met elkaar op. Het werd een onvergetelijk dag.
Vorig jaar zomer hebben Richard en ik Edwards graf bezocht en bloemen neergelegd. We missen hem nog vaak en er gaat bijna geen dag voorbij dat we niet aan hem denken of dat er iets is wat ons aan hem doet denken.
Lieve Edward, voor altijd heb je een speciaal plekje in mijn hart!
Dat we elkaar wel heel erg leuk vonden, werd al snel duidelijk. Dan komt het moment dat je je ouders ‘moet’ vertellen dat je verliefd bent geworden op een man die 13 jaar ouder is. Hoe ik dat hebb gedaan weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat de reactie van mijn ouders me heel erg mee viel. Ik was zo bang dat zij het zouden afkeuren.
Het moment kwam dat Edward mijn ouders ging ontmoeten. Ontzettend spannend, natuurlijk. Met z’n vieren zaten we op zolder bij de open haard. Edward had melk in zijn koffie. Iets dat niet standaard in huis was. Maar mijn moeder had nog een paar cupjes koffiemelk. Edward deed de koffiemelk in zijn koffie, maar het zag er niet erg goed uit. De koffiemelk was behoorlijk over de datum! Als we nu ergens zijn en er zijn koffiemelkcupjes passeert dit altijd de revue: ‘Check even de datum!’, roepen we dan!
Edward en ik gingen naar een film. We kozen de bioscoop op het Leidseplein uit. Zijn auto zette hij in de parkeergarage van het Museumplein. We hadden een heerlijke avond. We genoten ervan samen dingen te ondernemen. Na de film liepen we rustig terug naar het Museumplein. In de garage keken we elkaar aan…. Uuhh waar hadden we de auto ook alweer neergezet? We hadden werkelijk geen idee meer. Enfin, na ruim een half uur zoeken hadden we hem gevonden.
Het moment kwam dat Edward mijn ouders ging ontmoeten. Ontzettend spannend, natuurlijk. Met z’n vieren zaten we op zolder bij de open haard. Edward had melk in zijn koffie. Iets dat niet standaard in huis was. Maar mijn moeder had nog een paar cupjes koffiemelk. Edward deed de koffiemelk in zijn koffie, maar het zag er niet erg goed uit. De koffiemelk was behoorlijk over de datum! Als we nu ergens zijn en er zijn koffiemelkcupjes passeert dit altijd de revue: ‘Check even de datum!’, roepen we dan!
Edward en ik gingen naar een film. We kozen de bioscoop op het Leidseplein uit. Zijn auto zette hij in de parkeergarage van het Museumplein. We hadden een heerlijke avond. We genoten ervan samen dingen te ondernemen. Na de film liepen we rustig terug naar het Museumplein. In de garage keken we elkaar aan…. Uuhh waar hadden we de auto ook alweer neergezet? We hadden werkelijk geen idee meer. Enfin, na ruim een half uur zoeken hadden we hem gevonden.
We nemen een sprong in de tijd…naar 2002. Ik had inmiddels een relatie met Richard.
Edward en hij draaiden allebei bij hetzelfde radiostation. Er kwam een moment waarop we Edward moesten en wilden vertellen hoe het zat tussen ons. We vonden dit best spannend. Edward reageerde er ontzettend lief op. Hij was enorm blij voor ons. ‘’ Een betere gozer kun je je niet wensen, Ing’, zei hij en hij plantte een zoen op mijn wang.
Edward en hij draaiden allebei bij hetzelfde radiostation. Er kwam een moment waarop we Edward moesten en wilden vertellen hoe het zat tussen ons. We vonden dit best spannend. Edward reageerde er ontzettend lief op. Hij was enorm blij voor ons. ‘’ Een betere gozer kun je je niet wensen, Ing’, zei hij en hij plantte een zoen op mijn wang.