Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Op van de zenuwen zat ik in een taxibusje op weg naar Schiphol. Mijn ouders waren naar Schiphol met de trein. Daar aangekomen inchecken. Het moment was daar: mijn ouders gedag zeggen en in mijn uppie dit avontuur aan gaan. Een kus en knuffel en in de rij bij de douane. Wat was ik opgelucht toen ik mijn medicijnen weer in handen had. Daar stond ik: achter de douane met knikkende knieën. Naar de gate.. Tja bordjes volgen maar. Ik kan me herinneren dat het een heel stuk lopen was. Ik was er uiteindelijk veel te vroeg, maar durfde niet weg te gaan omdat ik geen flauw benul had van hoe het er allemaal aan toe zou gaan. Ik had een plekje bij het raam. Twee uur later dan gepland, gingen we de lucht in. Er waren mensen aan boord die niet aan boord mochten zijn en hun koffers moesten uit het ruim worden gehaald. De vlucht duurde ongeveer 8 uur. Ik weet nog goed hoe ik keek naar de schaduw van de wolken op de Atlantische Oceaan. Er leek geen einde te komen aan het water. Toen we het Canadese luchtruim in kwamen, kregen we van de crew een formulier dat we moesten invullen. Het was allemaal in het Engels en ik kwam er
niet uit. Een stewardess wist dat ik een Nederlandse was en ik mocht mee naar de cabine van de crew. Met nog een extra glaasje drinken, hielp de stewardess me met het formulier. Zij vond het heerlijk om even Nederlands te kunnen spreken.
Daar stond ik… Op het vliegveld van Toronto. Ik had mijn koffers en ging in de rij van de douane staan. Ja hoor! Ik werd eruit gepikt.. een kleine kruimel die alleen reist… Ik had knikkende knieën en kwam amper uit mijn woorden. Gelukkig was de man erg aardig en kon ik na wat vragen doorlopen. Daar stond Annelies! Mijn nicht. Tranen van opluchting dat ik er was en zo blij elkaar te zien. De eerste stop: McDonalds! Want ik had een ontzettende trek!
Ik had beloofd mijn ouders te bellen zodra ik goed was aangekomen. Annelies was net verhuisd naar een nieuw appartement en er was nog geen telefoon aansluiting. Dus op zoek naar een telefooncel. Het kostte de nodige moeite maar uiteindelijk lukte het om mijn ouders te bellen. Uiteraard bij hen een enorme opluchting dat ik goed was aangekomen!
Daar stond ik… Op het vliegveld van Toronto. Ik had mijn koffers en ging in de rij van de douane staan. Ja hoor! Ik werd eruit gepikt.. een kleine kruimel die alleen reist… Ik had knikkende knieën en kwam amper uit mijn woorden. Gelukkig was de man erg aardig en kon ik na wat vragen doorlopen. Daar stond Annelies! Mijn nicht. Tranen van opluchting dat ik er was en zo blij elkaar te zien. De eerste stop: McDonalds! Want ik had een ontzettende trek!
Ik had beloofd mijn ouders te bellen zodra ik goed was aangekomen. Annelies was net verhuisd naar een nieuw appartement en er was nog geen telefoon aansluiting. Dus op zoek naar een telefooncel. Het kostte de nodige moeite maar uiteindelijk lukte het om mijn ouders te bellen. Uiteraard bij hen een enorme opluchting dat ik goed was aangekomen!
.jpeg)
.jpeg)
Er volgden drie onvergetelijke weken! We gingen naar de Niagara Falls. Aten pannenkoeken op het balkon. Annelies liet me de stad zien. We gingen naar het Eaton Centre. Een enorme shoppingmall. Onvoorstelbaar. Spadina was de hoofdstraat in Chinatown. Ik weet nog dat we ons rotschrokken omdat er in een etalage een varken aan een haak hing. We gingen naar de Zoo van Toronto. Wauw wat was die mooi en groots! Alles is daar groots!
Ik ondernam ook een aantal dingen alleen. Ik ging met de metro. Wat een verschil met de metro in Amsterdam! In Toronto voelde ik me stukken veiliger dan in de hoofdstad van ons landje. De metrostations daar waren zo schoon en netjes. Hetzelfde gold voor de metro’s. Het metro systeem was lekker makkelijk en al snel had ik mijn weg gevonden
Ik ondernam ook een aantal dingen alleen. Ik ging met de metro. Wat een verschil met de metro in Amsterdam! In Toronto voelde ik me stukken veiliger dan in de hoofdstad van ons landje. De metrostations daar waren zo schoon en netjes. Hetzelfde gold voor de metro’s. Het metro systeem was lekker makkelijk en al snel had ik mijn weg gevonden
.jpeg)
Ik ging naar een kasteel: Casa Loma. Daar gebeurde iets wat me altijd is bijgebleven.. Ik had een fototoestel gekocht zodat ik mijn reis mooi kon vastleggen. In het kasteel wilde ik een plaatje hebben van een hal, maar zonder mensen erop. Ik leunde tegen een pilaar en wachtte geduldig totdat er geen mensen waren. Ik weet nog dat ik toen dacht: ‘Jeetje, dit doen pappa en mamma ook! Ik lijk misschien toch meer op ze dan ik dacht!’ Ook ging ik alleen naar de CN Tower. Wat een enorm mooi uitzicht!
Annelies en ik hadden super fijne gesprekken tijdens onze uitjes. Maar ook in het zwembad dat bij het appartementencomplex hoorde waar zij woonde. Ik hielp mee met het uitpakken van de dozen. Op de dag dat ik aankwam was Annelies net naar het appartement verhuisd. Ik hielp met huishoudelijke klusjes en we deden met elkaar boodschappen.
.jpeg)
.jpeg)
Met Annelies en haar toenmalige man ging ik naar een pretpark. Met z’n drieën gingen we een foodball wedstrijd in de Sky Dome en naar een Amish dorp. Dit laatste was een heel aparte beleving. Op de terugweg mocht ik in de Jeep rijden! Wauw, hoe gaaf! Met z’n drieën gingen we wild water kajakken. Jeetje.. dat was niet helemaal mijn ding. Ik ben op een gegeven moment afgehaakt.
Dit deed ik dan rond een uur of 10 Canadese tijd, want dan was het in Nederland rond een uur of 4 in de middag.
Ik vloog in de nacht terug. We vlogen vanaf Engeland de Noordzee over. Wat zag Nederland er mooi uit! De zee, de duinen en dan alle weilanden. Dit alles met het licht van de opkomende zon. Het einde van de reis was wat minder… een koffer van mij was weg. Het duurde een uur voordat hij er was. Toen ik de aankomst hal in liep werd ik benaderd door een man. Een taxichauffeur bleek later en niet de chauffeur van het taxibusje dat me weer naar huis zou brengen. Hij bracht me naar huis en ik moest ruim 100 euro af tikken. Dit was zo zuur! Mijn ouders hadden het goed geregeld, maar ik werd dus gewoon uit de hal geplukt door die vent. Compleet over mijn toeren belde ik oma. Zij kreeg me in no-time rustig. Ik pakte opnieuw een tas met spullen en ben zo snel mogelijk naar oma en Frans gegaan. Wat waren zij blij mij te zien! Op de salontafel lag 100 euro… ‘Van Frans en mij! Dat geld is voor ons niet belangrijk, dat jij weer veilig terug bent wel!’ zei oma.
Ik heb heerlijke weken gehad. Het was een onvergetelijke reis.
Ik vloog in de nacht terug. We vlogen vanaf Engeland de Noordzee over. Wat zag Nederland er mooi uit! De zee, de duinen en dan alle weilanden. Dit alles met het licht van de opkomende zon. Het einde van de reis was wat minder… een koffer van mij was weg. Het duurde een uur voordat hij er was. Toen ik de aankomst hal in liep werd ik benaderd door een man. Een taxichauffeur bleek later en niet de chauffeur van het taxibusje dat me weer naar huis zou brengen. Hij bracht me naar huis en ik moest ruim 100 euro af tikken. Dit was zo zuur! Mijn ouders hadden het goed geregeld, maar ik werd dus gewoon uit de hal geplukt door die vent. Compleet over mijn toeren belde ik oma. Zij kreeg me in no-time rustig. Ik pakte opnieuw een tas met spullen en ben zo snel mogelijk naar oma en Frans gegaan. Wat waren zij blij mij te zien! Op de salontafel lag 100 euro… ‘Van Frans en mij! Dat geld is voor ons niet belangrijk, dat jij weer veilig terug bent wel!’ zei oma.
Ik heb heerlijke weken gehad. Het was een onvergetelijke reis.
Mijn ouders waren zelf ook op vakantie. Met hen had ik contact via de mail. Na een aantal dagen was er een telefoonaansluiting. Ik kon af en toe oma bellen.