Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Theater is magisch...
Ik was 4 jaar toen ik voor het eerst een operette zag. Op zondagmiddag met mijn moeder naar Marcanti in Amsterdam. Mijn vader speelde bij O.Z.G. Orpheus. Ik zat met gemak een paar uur op een stoel en keek adembenemend naar het tafereel op het toneel. De mensen, de kostuums en de decors. Het zingen, dansen en acteren.
Mijn vader nam me mee achter de schermen. Ik vond het allemaal zo interessant en mooi. Ik wist toen al: dit wil ik later ook! Het schminken, alle rekken met de kostuums en de sfeer... het voelde als magie.
Mijn vader was heel wat jaren de regisseur bij O.Z.G. In de laatste productie die hij regisseerde waren kinderen nodig. Ik mocht natuurlijk meedoen! Wat een feestje was het. Na het slotapplaus en het bedanken, holde ik de coulissen in om bloemen te pakken en gaf deze aan mijn vader. Een super mooi moment.
Ik was 4 jaar toen ik voor het eerst een operette zag. Op zondagmiddag met mijn moeder naar Marcanti in Amsterdam. Mijn vader speelde bij O.Z.G. Orpheus. Ik zat met gemak een paar uur op een stoel en keek adembenemend naar het tafereel op het toneel. De mensen, de kostuums en de decors. Het zingen, dansen en acteren.
Mijn vader nam me mee achter de schermen. Ik vond het allemaal zo interessant en mooi. Ik wist toen al: dit wil ik later ook! Het schminken, alle rekken met de kostuums en de sfeer... het voelde als magie.
Mijn vader was heel wat jaren de regisseur bij O.Z.G. In de laatste productie die hij regisseerde waren kinderen nodig. Ik mocht natuurlijk meedoen! Wat een feestje was het. Na het slotapplaus en het bedanken, holde ik de coulissen in om bloemen te pakken en gaf deze aan mijn vader. Een super mooi moment.
Op mijn 16e werd ik lid van een operettevereniging. Wat ‘n feest was dat. Deze vereniging had een grote groep jonge mensen. Dit is voor een operettevereniging best uitzonderlijk. Het was een enorme leuke groep. We werden altijd vooraan gezet en mochten de meeste dansen doen. Boccaccio was wel de leukste productie die ik deed. Hierin komt een groep studenten voor en de regisseur koos alle jongeren als student. Heerlijk! Zingen, dansen en acteren en vooral met de solisten mee repeteren. In de herfstvakantie met z’n allen helpen met het maken van de decors.
Een van de jongens van de techniek vertelde mij dat Stichting Jeugd Musical Amsterdam op zoek was naar mensen voor hun productie: de Honderd en één Dalmatiërs. Ik had daar wel oren naar en deed auditie. Ik werd uitgekozen voor de rol van Kokkie, de huishoudster. Een kerstvakantie lang repeteerde ik van 8 uur s ’morgens tot een uur of 4 ‘s middags. Ik zie mezelf nog op zondagochtend over de grachten fietsen. De stilte, de opkomende zon en de kou... Het was een pittige kerstvakantie, maar aan het eind van 2 weken repeteren, speelde ik mijn première. Het was intens genieten. Een droom die uitkwam. Ook ík reisde nu met een bus door het hele land. Zag zoveel mooie theaters en speelde mijn rol meer dan 70 keer. Ik ben mijn ouders zo dankbaar voor alle keren dat zij mij naar de studio brachten en me weer ophaalden. Aan het einde kwam mijn vriend in mijn leven en ook hij fungeerde meerdere keren als taxichauffeur. Ik leefde mijn mooiste leven. Het viel me ook enorm zwaar toen het doek viel voor de productie. Ik viel in een zwart gat. Ik speelde een jaar lang geen toneel. Ik moest bijkomen en afkicken.
Een van de jongens van de techniek vertelde mij dat Stichting Jeugd Musical Amsterdam op zoek was naar mensen voor hun productie: de Honderd en één Dalmatiërs. Ik had daar wel oren naar en deed auditie. Ik werd uitgekozen voor de rol van Kokkie, de huishoudster. Een kerstvakantie lang repeteerde ik van 8 uur s ’morgens tot een uur of 4 ‘s middags. Ik zie mezelf nog op zondagochtend over de grachten fietsen. De stilte, de opkomende zon en de kou... Het was een pittige kerstvakantie, maar aan het eind van 2 weken repeteren, speelde ik mijn première. Het was intens genieten. Een droom die uitkwam. Ook ík reisde nu met een bus door het hele land. Zag zoveel mooie theaters en speelde mijn rol meer dan 70 keer. Ik ben mijn ouders zo dankbaar voor alle keren dat zij mij naar de studio brachten en me weer ophaalden. Aan het einde kwam mijn vriend in mijn leven en ook hij fungeerde meerdere keren als taxichauffeur. Ik leefde mijn mooiste leven. Het viel me ook enorm zwaar toen het doek viel voor de productie. Ik viel in een zwart gat. Ik speelde een jaar lang geen toneel. Ik moest bijkomen en afkicken.
Het duurde heel wat jaren tot ik de leeftijd had dat ik het toneel op mocht. Dit mag in Nederland als je 16 jaar bent. In de tussentijd zat ik op klassiek ballet en jazzballet.
Mijn vader zat niet stil en speelde mee in een productie van Stichting Musical Amsterdam. De musical reisde door het hele land. Ik ging soms op zondag mee naar een repetitie. Ik vond het schitterend om te kijken naar de repetitie. Het was zo gaaf toen ik een keer mee mocht in de bus naar het theater en de musical mocht kijken vanuit de coulissen.
Wat jaartjes later bracht Stichting Musical Amsterdam nog een productie op de planken. Hierin deden mijn vader en moeder mee. Ik ging elke zondag mee naar de repetitie. Niet iedereen was altijd bij de repetities aanwezig. De regisseur vroeg dan of ik op die plek wilde staan. Zo doende speelde ik bijna elke zondag wel mee. Ik wist al vrij snel wat de dames moesten doen en kende alle teksten. Hoe gaaf was het toen werd gevraagd of ik daadwerkelijk een keer iemand wilde vervangen tijdens een voorstelling! Ik kon mijn geluk niet op. Ik stond samen met mijn ouders op de planken. Zo bijzonder!
Mijn vader zat niet stil en speelde mee in een productie van Stichting Musical Amsterdam. De musical reisde door het hele land. Ik ging soms op zondag mee naar een repetitie. Ik vond het schitterend om te kijken naar de repetitie. Het was zo gaaf toen ik een keer mee mocht in de bus naar het theater en de musical mocht kijken vanuit de coulissen.
Wat jaartjes later bracht Stichting Musical Amsterdam nog een productie op de planken. Hierin deden mijn vader en moeder mee. Ik ging elke zondag mee naar de repetitie. Niet iedereen was altijd bij de repetities aanwezig. De regisseur vroeg dan of ik op die plek wilde staan. Zo doende speelde ik bijna elke zondag wel mee. Ik wist al vrij snel wat de dames moesten doen en kende alle teksten. Hoe gaaf was het toen werd gevraagd of ik daadwerkelijk een keer iemand wilde vervangen tijdens een voorstelling! Ik kon mijn geluk niet op. Ik stond samen met mijn ouders op de planken. Zo bijzonder!
Ik ging bij een musicalgroep. Het was even wennen. Ik was de jongste en kwam daar binnen met een bak ervaring. Dit gaf zo nu en dan wrijvingen. Bij de eerste productie die ik speelde, had de regisseur voor iedereen een kaartje geschreven. Op het mijne stond: ik hoef je vaak niet te vertellen wat je moet doen. Op de een of andere manier weet je wat ik van je wil....
Er kwam een nieuwe regisseur voor de productie Fame. Ik had een klik met hem. Hij zag wat ik kon en dat was fijn. We hadden gesprekken over hoe het is om met aardig wat ervaring in zo’n groep mee te spelen. Hij gaf mij in Fame de rol van Priscilla. Een meid van stand die heel goed is in klassiek ballet. Het was een fantastische rol om te spelen. Ik voelde me alleen niet thuis bij deze groep en ben weggegaan.
Er kwam een nieuwe regisseur voor de productie Fame. Ik had een klik met hem. Hij zag wat ik kon en dat was fijn. We hadden gesprekken over hoe het is om met aardig wat ervaring in zo’n groep mee te spelen. Hij gaf mij in Fame de rol van Priscilla. Een meid van stand die heel goed is in klassiek ballet. Het was een fantastische rol om te spelen. Ik voelde me alleen niet thuis bij deze groep en ben weggegaan.
Uiteindelijk kwam ik weer bij een operettevereniging terecht. Ik ging kijken bij de repetitie waarbij de ideeën voor de nieuwe productie werden besproken. Ik kwam daarbinnen lopen, keek rond en kon mijn ogen niet geloven! De regisseurs van de Honderd en één Dalmatiërs stonden daar! Een warm weerzien van beide kanten. De regisseur wist wat ik kon en wilde me meteen een klein rolletje geven. Hier werd een stokje voor gestoken. Dit kon en mocht niet wanneer iemand net lid was. Je moest eerst een jaar mee spelen in het koor. Ik kwam wél in de dansgroep terecht. Heel erg fijn. Ik vergeet nooit dat er werd gezegd: Inge, je moet minder je best doen, want je valt te veel op! Ik werd zó boos. Mijn best doen? Ik deed gewoon wat er van me gevraagd werd en deed niets extra’s. Het bewegen op toneel ging me heel makkelijk en natuurlijk af. Ik heb daar nooit moeite voor hoeven doen.
Mijn vriend en ik verhuisden naar een andere plaats. Ik bleef niet langer lid van de operettevereniging. Het was niet leuk genoeg om daarvoor heen en weer te rijden.
In 2016 ruilde ik mijn dansschoenen in voor hardloopschoenen. Ik draag nu nog steeds met heel veel plezier mijn hardloopschoenen, maar ik weet ook.... het bloed kruipt waar het niet gaan kan!
In 2016 ruilde ik mijn dansschoenen in voor hardloopschoenen. Ik draag nu nog steeds met heel veel plezier mijn hardloopschoenen, maar ik weet ook.... het bloed kruipt waar het niet gaan kan!
