Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Zoals vorige week beloofd deze week een kijkje naar de andere runs die ik tot nu toe heb gelopen.
Het stukje over PKU en hardlopen komt een andere keer. De blog van vandaag is lang!
Mijn ouders konden niet bij de finish staan van mijn eerste Dam tot Dam. Ik had laten vallen dat ik de 7 Heuvelenloop in Nijmegen wel zou willen doen. Mijn vader zei dat hij dan wel chauffeur wilde zijn. Ik schreef me in. Als ik de 16.1 km kan lopen, lukt de 15 km ook wel!
Zondag 19 november 2017 zaten we met z’n vieren in de auto op weg naar Nijmegen. Buiten het centrum langs de snelweg was een parkeerterrein. Met een pendelbus gingen we vervolgens richting het centrum. Ik kon mijn spullen kwijt in een parkeergarage. Ik vond een plekje waar ik me kon omkleden en mijn tas achter kon laten. Het was een frisse zondag en niet al te best weer. Mijn ouders en vriend zochten een plekje op de tribune en ik vertrok naar het startvak. Ik had een plastic poncho aan terwijl ik wachtte op de start. Net toen ik hem uit deed begon het te regenen. Hup, snel uit de vuilnisbak vissen en opnieuw aangedaan. Ik had het best koud. Eindelijk kon ik vertrekken. Doordat ik het koud had, had ik moeite met op gang komen. Ineens werden we ingehaald door een ambulance. Ik schrok ervan. Een heel stuk verderop haalde ik de ambulance in. Op het fietspad werd een man gereanimeerd. De lopers om mij heen en ikzelf waren van slag. Ik zag hoe de man los kwam van de grond bij het toedienen van de schokken. Een man zei tegen mij: ‘Kom, we lopen rustig verder’. Hij liep inderdaad een stuk met me mee. Uiteindelijk kon ik het van me afzetten wat ik had gezien en kwam ik in mijn ritme. Wat een schitterende run! Ik genoot van de mooie natuur en de heuvels. Het was ook zwaar omdat er weinig vlakke stukken inzaten. Ik finishte in 1.41.22
Deze run wil ik zeker nog een keertje doen!
In 2018 liep ik: de Zandvoort Circuit Run, de Dam tot Dam loop en de halve marathon van Amsterdam!
Zandvoort liep ik gewoon in 1.17.54 Ik merkte het voordeel van een run voor de tweede keer lopen. Je weet hoe het gaat en je kent de route. Dat scheelt echt.
De Dam tot Dam... De weersverwachtingen waren slecht! Drie kwart loopbroek en een shirt aan. Trui en plastic poncho aan en op weg naar het startvak. Ik hield alles zo lang mogelijk aan. Ik stond helemaal achterin het startvak en toen er voorin beweging in kwam, deed ik mijn poncho en trui uit. Jeetje wat koud! Het regende. Weer de trommelaars in het begin van de tunnel. Kippenvel. Halverwege vroeg ik me af of ik dit stuk het jaar daarvoor ook had gelopen. Ha, ha ha. Ik kon me er niets meer van herinneren. Aan het begin van de Achtersluispolder kreeg ik het echt heel koud. Toch liep ik wel lekker. Ik finishte in 1.42.59. Ik had behoorlijk blauwe lippen door de kou. Mijn vader en vriend trokken me mee naar een afdak. Met z’n tweeën moesten ze mijn shirt uit trekken. Snel afdrogen, droge kleding aan en naar huis. Wat een run!
Als ik 16 km kan lopen, moet 21,5 ook wel lukken! Dus ik trainde door voor de halve marathon van Amsterdam. Wachtende in het startvak ontving ik een what’s app berichtje van Cees (trainer) Hij vroeg of ik nog wist dat ik in 2016 me afvroeg of ik ooit de Dam tot Dam zou kunnen lopen? Ja ik herinner me het. Ik had een brok in mijn keel, want ik stond nu aan de start van de halve marathon van Amsterdam! Wat een indrukwekkend parcours. Dwars door Amsterdam. Zoveel dingen die ik herkende, zoveel mensen langs de kant en zoveel lopers. In het Vondelpark kreeg ik het zwaar. Ik wilde stoppen, gewoon lopen. Maar op de een of andere manier ging ik door. Langzaam kwam het Olympisch Stadion in zicht. Het moment dat ik de bocht naar echts maakte om het stadion binnen te lopen, liep ik alleen. Mensen riepen mijn naam. Hoe dan? Ik realiseerde me dat deze bij mijn startnummer stond. En toen was het moment daar dat ik het stadion inliep. Wat een magisch moment was dat! Wat een avontuur! Toen ik over de finish kwam, kreeg ik meteen een appje van mijn vriend. Hij en mijn ouders stonden op de tribune. Met de apps die tegenwoordig verbonden zijn aan grote evenementen kan iedereen je volgen. Heel erg handig. Na het ophalen mijn medaille begon het zoeken naar mijn lieve supporters. Dat was nog een hele klus! Ik liep mijn eerste halve marathon in 2.28.38! Zo ongelooflijk trots op mezelf met het neerzetten van deze prestatie.
In 2019 liep ik uiteraard Zandvoort. Eindtijd: 1.16.44. Ik snoepte weer wat van mijn tijd af.
Ik zag de aankondiging voor de Johan Cruijff Run voorbij komen. 14km door Amsterdam. Ach waarom ook niet? Ik hoorde dat Cees hem ook ging lopen en vroeg of hij zin had samen te reizen. Gezellige gesprekken in de trein en metro en tijdens het wachten. We startten de run gezamenlijk, maar al snel liep ik iets harder. Het was een warme dag. Halverwege de run moest ik mijn tempo laten zakken. In Betondorp was het lopen in zoveel mogelijk schaduw. Sponzen water aannemen en boven je hoofd uitknijpen. Ook tijdens deze run plaatsen van herkenning. Ik liep langs mijn oude werk en door de wijk waar ik in de pauze met mijn moeder liep. Langzaam kwam de Johan Cruijf Arena in zicht. Tja, dat laatste stuk.... dat was afzien: omhoog en stijl! Het binnenlopen van de Arena was bijzonder. De run liep ik in 1.30.14 Cees kwam al snel achter mij over de finish. Op de terugweg in de trein kwam ons gesprek op de halve marathon. Ik wilde hem weer graag lopen, maar ik wilde beter trainen. Cees bood aan me hierbij te helpen. Aparte trainingsschema’s en meer langere afstanden lopen zodat mijn lijf daaraan kon wennen. Ik trainde op de baan bij Cees. Deed warming up en daarna mijn eigen programma. De Dam tot Dam was eigenlijk gewoon een trainingsloop die was meegenomen in mijn schema. Ongeveer 2 weken voor de Dam tot Dam kreeg ik last van mijn rechterbovenbeen. Ik hield meer rust en trainde iets minder zwaar. Het was een schitterende zonnige zondag terwijl ik in het startvak stond te wachten. Het was al aardig warm. Ik herinner me vooral alle sirenes die ik hoorde. De vele lopers die moeite hadden met de warmte. Ik liep rustig... weer die vervloekte Achtersluispolder waar het nu bloedheet was: geen zuchtje wind en in de felle zon. Vlak voor de Zuiddijk wilde mijn rechter been niet meer en mijn hartslag was 180. Ik was er klaar mee! Bij het laatste waterpunt even gestopt. Water en 2 sponzen mee en heel rustig dribbelend door. Dan maar genieten van alle mensen en de gezelligheid. Toen ik de Burcht opliep schalde Jan Smit door de spiekers! Ik ben gaan meezingen. De dam.... de Beatrixbrug en dan een stuk Peperstraat... Daar stonden mijn vriend, ouders en schoonmoeder met haar vriend! Wat was ik blij dat ik over de finish was. 1.48.48 Zoals ik op mijn Instagram account schreef: wat was je warm en zwaar. Zoals ik het altijd voor me had gezien, gebeurde nu; met z’n zessen op een terras aan een drankje. Zo ongelooflijk gezellig. Al snel hoorde we dat de recreanten niet mochten starten vanwege de warmte. Het evenement was stil gelegd... Een dubbel gevoel. Ik was zo blij dat ik hem in de pocket had, maar begreep heel goed dat het TE warm was geworden.
De pijn in mijn bovenbeen bleef. Op advies van de fysiotherapeut besloot ik de halve marathon niet te lopen. Wat baalde ik en wat was ik boos. Ik was zo goed op weg. Aan de voorbereiding lag het niet.
Tja en toen kwam Covid-19. In 2020 was er geen enkele run. De virtuele dingen vind ik niet leuk.
Ik ben gisteren weer begonnen met het oppakken van het hardlopen. Ik merkte afgelopen jaar wel dat ik een doel nodig heb om naar toe te werken. Maar stiekem toen ik gisteren weer liep besefte ik ook weer hoe heerlijk ik het vind!
Het stukje over PKU en hardlopen komt een andere keer. De blog van vandaag is lang!
Mijn ouders konden niet bij de finish staan van mijn eerste Dam tot Dam. Ik had laten vallen dat ik de 7 Heuvelenloop in Nijmegen wel zou willen doen. Mijn vader zei dat hij dan wel chauffeur wilde zijn. Ik schreef me in. Als ik de 16.1 km kan lopen, lukt de 15 km ook wel!
Zondag 19 november 2017 zaten we met z’n vieren in de auto op weg naar Nijmegen. Buiten het centrum langs de snelweg was een parkeerterrein. Met een pendelbus gingen we vervolgens richting het centrum. Ik kon mijn spullen kwijt in een parkeergarage. Ik vond een plekje waar ik me kon omkleden en mijn tas achter kon laten. Het was een frisse zondag en niet al te best weer. Mijn ouders en vriend zochten een plekje op de tribune en ik vertrok naar het startvak. Ik had een plastic poncho aan terwijl ik wachtte op de start. Net toen ik hem uit deed begon het te regenen. Hup, snel uit de vuilnisbak vissen en opnieuw aangedaan. Ik had het best koud. Eindelijk kon ik vertrekken. Doordat ik het koud had, had ik moeite met op gang komen. Ineens werden we ingehaald door een ambulance. Ik schrok ervan. Een heel stuk verderop haalde ik de ambulance in. Op het fietspad werd een man gereanimeerd. De lopers om mij heen en ikzelf waren van slag. Ik zag hoe de man los kwam van de grond bij het toedienen van de schokken. Een man zei tegen mij: ‘Kom, we lopen rustig verder’. Hij liep inderdaad een stuk met me mee. Uiteindelijk kon ik het van me afzetten wat ik had gezien en kwam ik in mijn ritme. Wat een schitterende run! Ik genoot van de mooie natuur en de heuvels. Het was ook zwaar omdat er weinig vlakke stukken inzaten. Ik finishte in 1.41.22
Deze run wil ik zeker nog een keertje doen!
In 2018 liep ik: de Zandvoort Circuit Run, de Dam tot Dam loop en de halve marathon van Amsterdam!
Zandvoort liep ik gewoon in 1.17.54 Ik merkte het voordeel van een run voor de tweede keer lopen. Je weet hoe het gaat en je kent de route. Dat scheelt echt.
De Dam tot Dam... De weersverwachtingen waren slecht! Drie kwart loopbroek en een shirt aan. Trui en plastic poncho aan en op weg naar het startvak. Ik hield alles zo lang mogelijk aan. Ik stond helemaal achterin het startvak en toen er voorin beweging in kwam, deed ik mijn poncho en trui uit. Jeetje wat koud! Het regende. Weer de trommelaars in het begin van de tunnel. Kippenvel. Halverwege vroeg ik me af of ik dit stuk het jaar daarvoor ook had gelopen. Ha, ha ha. Ik kon me er niets meer van herinneren. Aan het begin van de Achtersluispolder kreeg ik het echt heel koud. Toch liep ik wel lekker. Ik finishte in 1.42.59. Ik had behoorlijk blauwe lippen door de kou. Mijn vader en vriend trokken me mee naar een afdak. Met z’n tweeën moesten ze mijn shirt uit trekken. Snel afdrogen, droge kleding aan en naar huis. Wat een run!
Als ik 16 km kan lopen, moet 21,5 ook wel lukken! Dus ik trainde door voor de halve marathon van Amsterdam. Wachtende in het startvak ontving ik een what’s app berichtje van Cees (trainer) Hij vroeg of ik nog wist dat ik in 2016 me afvroeg of ik ooit de Dam tot Dam zou kunnen lopen? Ja ik herinner me het. Ik had een brok in mijn keel, want ik stond nu aan de start van de halve marathon van Amsterdam! Wat een indrukwekkend parcours. Dwars door Amsterdam. Zoveel dingen die ik herkende, zoveel mensen langs de kant en zoveel lopers. In het Vondelpark kreeg ik het zwaar. Ik wilde stoppen, gewoon lopen. Maar op de een of andere manier ging ik door. Langzaam kwam het Olympisch Stadion in zicht. Het moment dat ik de bocht naar echts maakte om het stadion binnen te lopen, liep ik alleen. Mensen riepen mijn naam. Hoe dan? Ik realiseerde me dat deze bij mijn startnummer stond. En toen was het moment daar dat ik het stadion inliep. Wat een magisch moment was dat! Wat een avontuur! Toen ik over de finish kwam, kreeg ik meteen een appje van mijn vriend. Hij en mijn ouders stonden op de tribune. Met de apps die tegenwoordig verbonden zijn aan grote evenementen kan iedereen je volgen. Heel erg handig. Na het ophalen mijn medaille begon het zoeken naar mijn lieve supporters. Dat was nog een hele klus! Ik liep mijn eerste halve marathon in 2.28.38! Zo ongelooflijk trots op mezelf met het neerzetten van deze prestatie.
In 2019 liep ik uiteraard Zandvoort. Eindtijd: 1.16.44. Ik snoepte weer wat van mijn tijd af.
Ik zag de aankondiging voor de Johan Cruijff Run voorbij komen. 14km door Amsterdam. Ach waarom ook niet? Ik hoorde dat Cees hem ook ging lopen en vroeg of hij zin had samen te reizen. Gezellige gesprekken in de trein en metro en tijdens het wachten. We startten de run gezamenlijk, maar al snel liep ik iets harder. Het was een warme dag. Halverwege de run moest ik mijn tempo laten zakken. In Betondorp was het lopen in zoveel mogelijk schaduw. Sponzen water aannemen en boven je hoofd uitknijpen. Ook tijdens deze run plaatsen van herkenning. Ik liep langs mijn oude werk en door de wijk waar ik in de pauze met mijn moeder liep. Langzaam kwam de Johan Cruijf Arena in zicht. Tja, dat laatste stuk.... dat was afzien: omhoog en stijl! Het binnenlopen van de Arena was bijzonder. De run liep ik in 1.30.14 Cees kwam al snel achter mij over de finish. Op de terugweg in de trein kwam ons gesprek op de halve marathon. Ik wilde hem weer graag lopen, maar ik wilde beter trainen. Cees bood aan me hierbij te helpen. Aparte trainingsschema’s en meer langere afstanden lopen zodat mijn lijf daaraan kon wennen. Ik trainde op de baan bij Cees. Deed warming up en daarna mijn eigen programma. De Dam tot Dam was eigenlijk gewoon een trainingsloop die was meegenomen in mijn schema. Ongeveer 2 weken voor de Dam tot Dam kreeg ik last van mijn rechterbovenbeen. Ik hield meer rust en trainde iets minder zwaar. Het was een schitterende zonnige zondag terwijl ik in het startvak stond te wachten. Het was al aardig warm. Ik herinner me vooral alle sirenes die ik hoorde. De vele lopers die moeite hadden met de warmte. Ik liep rustig... weer die vervloekte Achtersluispolder waar het nu bloedheet was: geen zuchtje wind en in de felle zon. Vlak voor de Zuiddijk wilde mijn rechter been niet meer en mijn hartslag was 180. Ik was er klaar mee! Bij het laatste waterpunt even gestopt. Water en 2 sponzen mee en heel rustig dribbelend door. Dan maar genieten van alle mensen en de gezelligheid. Toen ik de Burcht opliep schalde Jan Smit door de spiekers! Ik ben gaan meezingen. De dam.... de Beatrixbrug en dan een stuk Peperstraat... Daar stonden mijn vriend, ouders en schoonmoeder met haar vriend! Wat was ik blij dat ik over de finish was. 1.48.48 Zoals ik op mijn Instagram account schreef: wat was je warm en zwaar. Zoals ik het altijd voor me had gezien, gebeurde nu; met z’n zessen op een terras aan een drankje. Zo ongelooflijk gezellig. Al snel hoorde we dat de recreanten niet mochten starten vanwege de warmte. Het evenement was stil gelegd... Een dubbel gevoel. Ik was zo blij dat ik hem in de pocket had, maar begreep heel goed dat het TE warm was geworden.
De pijn in mijn bovenbeen bleef. Op advies van de fysiotherapeut besloot ik de halve marathon niet te lopen. Wat baalde ik en wat was ik boos. Ik was zo goed op weg. Aan de voorbereiding lag het niet.
Tja en toen kwam Covid-19. In 2020 was er geen enkele run. De virtuele dingen vind ik niet leuk.
Ik ben gisteren weer begonnen met het oppakken van het hardlopen. Ik merkte afgelopen jaar wel dat ik een doel nodig heb om naar toe te werken. Maar stiekem toen ik gisteren weer liep besefte ik ook weer hoe heerlijk ik het vind!
