Inge's lifestyle

'Ga ik het ooit kunnen?'

September 2016.... Met een biertje in de hand stonden we met een vriend op De Burcht in Zaandam. Een oneindige stroom hardlopers trok aan ons voorbij. ‘Wat zo het gaaf zijn om zo iets te kunnen voltooien’ zei ik tegen mijn vriend en een vriend die mee was. ‘Wat houd je tegen?’, vroeg mijn vriend. Tja, dat was een goede... wat hield me tegen? Eigenlijk niets! Mijn vriend had twee opmerkingen: overleg met de diëtiste of intensief sporten kan (ivm met mijn stofwisselingsziekte PKU) en sluit je aan bij een vereniging zodat je niet in je eentje aanmoddert.
Zo gezegd, zo gedaan. Met wat aanpassingen in mijn dieet was intensief sporten geen probleem. Een atletiekvereniging in onze woonplaats was snel gevonden.
Begin november had ik mijn eerste training. In een fitnessbroek, een t shirt en gewone sportschoenen ging ik er vol goede moed tegenaan. Het was afzien. Ik kon niet eens 200m hardlopen! ‘Ga ik het ooit kunnen?’, vroeg ik aan een trainer. ‘Ja dat kan jij!’, antwoordde Cees (ik mag van hem zijn naam in mijn blog gebruiken) Goede hardloop schoenen aanschaffen was een van zijn adviezen. Hup, in de middag naar de hardloopwinkel. Goed advies en meerdere schoenen uitgeprobeerd. Met schoenen en een goede herfst-hardloop-outfit verliet ik de winkel.
De start to run groep was in september begonnen. Hierdoor was de groep al verder. Voor mij werd een apart schema gemaakt. Ik liep de eerste maanden alleen mijn rondjes op de atletiekbaan. Begin januari kon ik met de groep mee trainen! Wat een mooie mijlpaal was dat.
Op de club hoorde ik dat de Zandvoort Circuit Run eind maart zou zijn. Ik vroeg aan de trainers of dit een haalbaar doel zou zijn. Zeker! De run was 12km over het circuit, het strand en door het stadje Zandvoort. Mijn hemel wat vond ik het spannend! Mijn vriend moest werken en kon niet mee. Mijn ouders gingen wel mee. Hup, met de trein richting Zandvoort samen met een hele groep mensen van de atletiekvereniging. Wat een gezelligheid. Wat een ervaring. Het er naar toe gaan, inleveren van je tas, voorbereiden en het wachten in je startvak. De run ging goed. Wat een belevenis, wat een adrenaline gierde er door mijn lijf. Ik kwam over de finish in 1.19.34! Bij het zien van mijn ouders kwam de ontlading. Ik kon alleen maar huilen. Ik had het gewoon gedaan!! 12 km hardgelopen en ik vond het geweldig.
Ik trainde lekker door en eindelijk was het moment daar: de Dam tot Dam loop! Met een hele club mensen in de trein naar Amsterdam. Wat een gezelligheid. Ik was blij dat ik inmiddels wist hoe alles een beetje gaat rond zo’n run. Die spanning was eraf. Veel lol, kletsen en foto’s maken. Staan in het startvak en wachten totdat we weg mochten. WWHHAAA, daar ging ik. Prins Hendrikkade af richting de IJtunnel. Aan het begin van de IJtunnel stonden trommelaars. Kippenvel. Hun muziek galmde door de tunnel. Ik bleef herhalen: rustig aan, kleine stapjes. Niet te snel de tunnel door. In Noord rustig tempo maken en mijn ritme zien te vinden. Ik genoot van de muziek langs de kant, de mensen en de aanmoedigingen. Ik kreeg het ook wel zwaarder. De Zuiddijk... wat een stuk! Er leek geen einde aan te komen! Aan het einde links af de Burcht op. Lekker omhoog. Nu zag ik mensen met een biertje staan en was ik degene die daar liep. Ik had tranen in mijn ogen. Ik besefte dat ik er bijna was! De Dam over, Beatrix brug op.... Waar stond mijn vriend? Ik scande continu het publiek of ik hem zag. Ik hoorde op de Peperstraat ineens mijn naam! Daar stonden ze: mijn vriend, mijn schoonmoeder en vrienden van ons! Ik zwaaide dol enthousiast en met de laatste energie zette ik in sprintje in richting de finish!
I DID IT!! In 1.48.54 was ik binnen.

Volgende week vertel ik welke runs ik nog meer gedaan heb en hoe het was. Ook vertel ik meer over het hebben van PKU en intensief trainen voor een run.