Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Een bijzondere vriendschap deel II
Zoals jullie in de vorige blog konden lezen, was uitgaan tijdens Oud en Nieuw geen succes wat mij betreft. Samen met Anouk ging ik nog een keer terug om op een normale zaterdagavond te stappen. Deze avond was wél leuk en ik vermaakte me prima. We dansten heerlijk. Beetje flirten met de jongens en drankjes drinken. Anouk nam altijd een mix. Bij een mix kreeg je een fluorescerend roerstokje. Ik had in die tijd mijn lange haar in een nonchalante knot op mijn hoofd. Voor de grap stak Anouk zo’n stokje in mijn knot. Steeds meer mensen staken hun stokje spontaan in mijn knot. Ik ging weg met een enorme verzameling stokjes in mijn haar.
Het contact met Anouk werd minder. Ik ben op haar bruiloft geweest en op de receptie. Hierna verloren we elkaar uit het oog. Via mijn ouders hoorde ik dat Anouk haar gezondheid achteruit ging. Meerdere keren hing haar leven aan een zijden draadje. Als gevolg van haar stofwisselingsziekte werd Anouk blind. Haar leven was enorm veranderd sinds de laatste keer dat we elkaar hadden gezien. Ik vond het op de een of andere manier lastig om contact met haar op te nemen. Er verstreken 12,5 jaar….
Zoals jullie in de vorige blog konden lezen, was uitgaan tijdens Oud en Nieuw geen succes wat mij betreft. Samen met Anouk ging ik nog een keer terug om op een normale zaterdagavond te stappen. Deze avond was wél leuk en ik vermaakte me prima. We dansten heerlijk. Beetje flirten met de jongens en drankjes drinken. Anouk nam altijd een mix. Bij een mix kreeg je een fluorescerend roerstokje. Ik had in die tijd mijn lange haar in een nonchalante knot op mijn hoofd. Voor de grap stak Anouk zo’n stokje in mijn knot. Steeds meer mensen staken hun stokje spontaan in mijn knot. Ik ging weg met een enorme verzameling stokjes in mijn haar.
Het contact met Anouk werd minder. Ik ben op haar bruiloft geweest en op de receptie. Hierna verloren we elkaar uit het oog. Via mijn ouders hoorde ik dat Anouk haar gezondheid achteruit ging. Meerdere keren hing haar leven aan een zijden draadje. Als gevolg van haar stofwisselingsziekte werd Anouk blind. Haar leven was enorm veranderd sinds de laatste keer dat we elkaar hadden gezien. Ik vond het op de een of andere manier lastig om contact met haar op te nemen. Er verstreken 12,5 jaar….
We maken een sprong naar mei 2019. Via Facebook ontving ik een vriendschapsverzoek van Anouk. Via de chat liet ze weten dat alles goed met haar ging en ze vroeg of ik een keer wilde afspreken. We wisselden onze telefoonnummers uit.
In de zomervakantie spraken we af. Met een bonkend hart belde ik aan. Ik vond het ontzettend spannend om Anouk na al die jaren weer te zien! Terwijl ik de hal in stapte, hoorde ik: ‘Je moet helemaal naar boven lopen, Ing!’ Haar stem was niet veranderd en klonk vertrouwd. Anouk stond in de deur en ik werd vrolijk begroet door haar hond Martijn. We gaven elkaar 3 zoenen en een knuffel en het voelde als vanouds! Ook Anouk merkte op dat mijn stem niet was veranderd. Ze wilde weten hoe ik er nu uit zag en voelde aan mijn gezicht en haren. Het leek ons gezellig om ergens te gaan lunchen. Ik was verbaasd over de zelfstandigheid van Anouk en de manier waarop ze zich door haar huis voortbewoog. Ze liep de trap af en ik vroeg me serieus af hoe ze nou wist wanneer ze onderaan de trap was. ‘Ik tel de treden’, zei ze. Tja, zo simpel kan het zijn! Aan mijn arm liepen we naar mijn auto. Anouk wist qua straten precies waar we waren en loodste me feilloos naar een leuke bistro aan het water. Na een heerlijke tosti besloten we Maarten (haar blindengeleidehond) op te gaan halen en naar het Amsterdamse bos te rijden voor een wandeling. Anouk liep aan mijn arm met haar stok en Maarten kon gewoon lekker hond zijn. We spraken onafgebroken. Vertelden elkaar over hoe ons leven er de afgelopen 12,5 jaar uit zag, wat er was gebeurd en hoe we nu in het leven staan. De klik en het vertrouwde gevoel was meteen weer terug! Veel later dan gepland reed ik terug naar huis, maar met een enorm gelukkig gevoel van binnen: we hadden elkaar weer gevonden!
In de zomervakantie spraken we af. Met een bonkend hart belde ik aan. Ik vond het ontzettend spannend om Anouk na al die jaren weer te zien! Terwijl ik de hal in stapte, hoorde ik: ‘Je moet helemaal naar boven lopen, Ing!’ Haar stem was niet veranderd en klonk vertrouwd. Anouk stond in de deur en ik werd vrolijk begroet door haar hond Martijn. We gaven elkaar 3 zoenen en een knuffel en het voelde als vanouds! Ook Anouk merkte op dat mijn stem niet was veranderd. Ze wilde weten hoe ik er nu uit zag en voelde aan mijn gezicht en haren. Het leek ons gezellig om ergens te gaan lunchen. Ik was verbaasd over de zelfstandigheid van Anouk en de manier waarop ze zich door haar huis voortbewoog. Ze liep de trap af en ik vroeg me serieus af hoe ze nou wist wanneer ze onderaan de trap was. ‘Ik tel de treden’, zei ze. Tja, zo simpel kan het zijn! Aan mijn arm liepen we naar mijn auto. Anouk wist qua straten precies waar we waren en loodste me feilloos naar een leuke bistro aan het water. Na een heerlijke tosti besloten we Maarten (haar blindengeleidehond) op te gaan halen en naar het Amsterdamse bos te rijden voor een wandeling. Anouk liep aan mijn arm met haar stok en Maarten kon gewoon lekker hond zijn. We spraken onafgebroken. Vertelden elkaar over hoe ons leven er de afgelopen 12,5 jaar uit zag, wat er was gebeurd en hoe we nu in het leven staan. De klik en het vertrouwde gevoel was meteen weer terug! Veel later dan gepland reed ik terug naar huis, maar met een enorm gelukkig gevoel van binnen: we hadden elkaar weer gevonden!
In 2020 hebben we elkaar niet zoveel gezien door hét virus. Maar we hadden inmiddels een vaste avond in de week uitgekozen om elkaar te bellen. Dit is de vrijdagavond. In het begin spraken we 2 soms 2,5 uur.
Soms bellen we niet als één van ons iets anders heeft, maar ik moet zeggen dat komt erg weinig voor. Inmiddels hebben we wel de afspraak dat we na ongeveer 1,5 uur stoppen. Anouk vraagt altijd met veel belangstelling hoe het gaat op school.
.jpg)
Ze wil alles weten. Het is heerlijk om dit alles met haar te kunnen delen. Het lucht ook vaak op, omdat ik weet dat ik altijd mijn verhaal bij haar kwijt kan. Niet alleen over school, maar ook over andere dingen. We halen heel vaak herinneringen op aan onze jeugd. Het is zo leuk wat Anouk heeft onthouden over bepaalde dingen en wat ik heb onthouden. Wat hebben we veel samen meegemaakt en wat hebben we een hoop mooie en fijne herinneringen! We vinden het heerlijk om die op te halen. We kunnen soms ook echt in een deuk liggen om niets! Dit konden we vroeger ook. Anouk had ook een speciale band met haar oma. Vaak hebben we het over onze oma’s en dan zitten we soms samen huilend aan de telefoon. Bijvoorbeeld de keer dat Anouk vroeg of ik de tekst van oma’s uitvaart wilde voorlezen. Maar ook de keer dat ik Anouk vertelde hoe bewust oma zich ervan was hoe erg ik haar zou gaan missen.
In de zomer van 2021 onderging Anouk een levertransplantatie. Wat een enorm spannende dag was dit. Ik brandde de hele dag een kaarsje voor haar. Wat een opluchting toen ik hoorde dat alles goed was gegaan. Na een paar weekjes hadden we elkaar weer aan de lijn en het was erg emotioneel. In de herfstvakantie zagen we elkaar weer. Wat was dat fijn! Ook dit keer maakten we weer een heerlijk boswandeling. Anouk aan mijn arm en Mees gewoon heerlijk om ons heen rennend en niet in haar functie als blindengeleide hond.
Naast elke vrijdagavond bellen, spreken we ook elke schoolvakantie af. Een heerlijke en fijne traditie die we zijn gestart. We maken volop nieuwe herinneringen met elkaar en genieten er intens van!
Naast elke vrijdagavond bellen, spreken we ook elke schoolvakantie af. Een heerlijke en fijne traditie die we zijn gestart. We maken volop nieuwe herinneringen met elkaar en genieten er intens van!