Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Een bijzondere vriendschap
Oktober 1981… In het AMC in Amsterdam liggen twee kleine meisjes naast elkaar in ziekenhuisbedjes. Het ene heeft de stofwisselingsziekte MMA en het andere de stofwisselingsziekte PKU. Het ene meisje met MMA is Anouk en het meisje met PKU ben ik. We liggen daar omdat de stofwisselingsziektes net ontdekt zijn en we worden ingesteld op een dieet. Onze moeders zijn veel bij ons. Ze praatten veel met elkaar en vinden al snel steun bij elkaar.
Oktober 1981… In het AMC in Amsterdam liggen twee kleine meisjes naast elkaar in ziekenhuisbedjes. Het ene heeft de stofwisselingsziekte MMA en het andere de stofwisselingsziekte PKU. Het ene meisje met MMA is Anouk en het meisje met PKU ben ik. We liggen daar omdat de stofwisselingsziektes net ontdekt zijn en we worden ingesteld op een dieet. Onze moeders zijn veel bij ons. Ze praatten veel met elkaar en vinden al snel steun bij elkaar.
.jpeg)
We gingen vaak naar hen toe. Ik heb heel goede herinneringen aan alle logeerpartijen. Het was mijn tweede huis. Het huis waar Anouk woonde was vrijstaand. Met een tuin en daarachter ook nog veel grond. We speelden eindeloos buiten. Maakten prutjes van water, zand, bloemen en blaadjes. We vermaakten ons uren. Wanneer we moesten slapen, bleven we altijd heel lang kletsen. Super zachtjes. Kropen bij elkaar in bed en kletsten dan onder de dekens. Later had de moeder van Anouk een hobby kamer op zolder. Deze kamer was blauw. Wij mochten daar dan ‘in de wolken’ slapen.
Waar Anouk haar medicijnen in een soort melk dronk, at ik het in pap. Dat was altijd een drama. Met een engelengeduld zat de vader van Anouk met mij op de bank om mijn pap te voeren. Wanneer ik daar was, had ik een eigen kom met op de bodem David de Kabouter. Ik hoor Anouk haar vader nog zeggen: ‘Zie je David de Kabouter al? Nee, dan nemen we nog een hapje’.
Anouk was echt het paardenmeisje en ik het balletmeisje. Achter het huis van Anouk kwam een manege. Anouk ging op paardrijden en ik ging dat weleens mee als ik er was. Ik mocht ook een les meedoen, maar paardrijden was niet mijn ding.
Anouk en ik waren altijd aan het tekenen en knutselen. Op een gegeven moment hadden we allebei een grote map. We noemden het: onze van-alles-wat-map. Uren waren we er mee in de weer. Tekeningen maken, plaatjes uitknippen, brieven schrijven en knutsels maken.
Anouk was echt het paardenmeisje en ik het balletmeisje. Achter het huis van Anouk kwam een manege. Anouk ging op paardrijden en ik ging dat weleens mee als ik er was. Ik mocht ook een les meedoen, maar paardrijden was niet mijn ding.
Anouk en ik waren altijd aan het tekenen en knutselen. Op een gegeven moment hadden we allebei een grote map. We noemden het: onze van-alles-wat-map. Uren waren we er mee in de weer. Tekeningen maken, plaatjes uitknippen, brieven schrijven en knutsels maken.
Anouk kreeg voor haar verjaardag een schitterende pop. De pop had mooi lang haar en Anouk noemde haar Jolanda. Ik was echt jaloers! Ik wilde heel graag ook zo’n pop. Ik kreeg een pop met mooi lang haar van Sinterklaas. Tja als Anouk en ik elkaar dan zagen, hadden we extra tassen mee vanwege de poppen die natuurlijk ook mee moesten. Ook hier konden we weer uren mee spelen.
De oma van Anouk woonde aan de rand van het Amsterdamse Bos. Vanaf haar tuin konden we zo de ‘Poel’ inspringen. We brachten daar vele uren zwemmend door. Het was een groot feest!
De oma van Anouk woonde aan de rand van het Amsterdamse Bos. Vanaf haar tuin konden we zo de ‘Poel’ inspringen. We brachten daar vele uren zwemmend door. Het was een groot feest!
.jpeg)
Een van de tradities was dat wij naar hen toe gingen met het bloemencorso. De hele dag buiten en de praalwagens bekijken. In de avond maakte de moeder van Anouk voor ons twee een tosti met kaas. In een servetje mochten we die dan mee naar buiten nemen. Wij liepen dan naar een bepaalde straat waar het bloemencorso terugkwam uit Amsterdam, maar dan met de verlichting aan. Schitterend! De praalwagens stonden de dagen daarna altijd opgesteld in de veilinghallen. Daar was dan een soort markt met allerlei kraampjes en er was van alles te doen. De moeder van Anouk was erg creatief en maakte spulletjes die ze verkocht. Dus wij sjouwden dan een hele dag samen rond in de veilinghallen. We kregen allebei wat geld mee en daar mochten we mee doen wat we wilden. Er werden demonstraties stijldansen gegeven. Ik zat het liefste daar op de tribune om te kijken naar het dansen.
De 12,5 jaar vriendschap werd gevierd met een weekend in het Efteling Hotel. Wat een belevenis was dat.
De 12,5 jaar vriendschap werd gevierd met een weekend in het Efteling Hotel. Wat een belevenis was dat.
Anouk en ik werden ouder en we begonnen langzaam uit elkaar te groeien. Ik zat inmiddels op de middelbare school. We zagen elkaar nog wel doordat onze ouders elkaar vaak opzochten. Er ontstond een nieuwe traditie: kamperen bij de boer in Drenthe. Ik vond er echt geen klap aan! Ik hoefde gelukkig niet altijd mee met alle dingen die gedaan werden. Een keer mocht ik bij de tent blijven. Op de blauwe deken in de schaduw van een boom lag ik te lezen en schreef ik in mijn dagboek. Gelukkiger kon ik niet zijn. Er viel me altijd iets op met het kamperen. Bij mij en mijn ouders was het opzetten van de tent een fluitje van een cent. Mijn vader en ik deden de tent. Zodra die stond, ging mijn moeder de spullen naar binnen brengen en mijn vader en ik zorgden er voor dat de tent goed stond. Bij Anouk en haar familie was het altijd hectisch en chaotisch.
Een gebeurtenis die misschien klein leek, staat in mijn geheugen gegrift… Op een avond wilden de club jongeren, wij, Anouk haar broertjes, de kinderen van de boerderij en hun vrienden een wandeling gaan maken. Toen we een stukje hadden gewandeld, bekroop me een onprettig gevoel.
Een gebeurtenis die misschien klein leek, staat in mijn geheugen gegrift… Op een avond wilden de club jongeren, wij, Anouk haar broertjes, de kinderen van de boerderij en hun vrienden een wandeling gaan maken. Toen we een stukje hadden gewandeld, bekroop me een onprettig gevoel.
.jpeg)
Onze ouders wisten namelijk niet dat we het terrein af waren. Ik ben ooit een keer een camping afgegaan zonder dat mijn ouders dit wisten en ik wilde niet weer dezelfde fout maken. Ik ben teruggegaan naar de tent. Ik heb eerlijk gezegd dat ik terugkwam omdat we niet hadden gezegd waar we naar toe zouden gaan. Ik mocht even opblijven, kreeg iets lekkers te drinken en ging daarna naar bed. De anderen kwamen een stuk later terug en kregen op hun donder! Ik weet nog goed dat ze verontwaardigd waren, dat ik niet op mijn kop had gekregen… Tja dat was de zaak van mijn ouders en ik was teruggekomen.
Oud en nieuw 2000 – 2001 vierden wij bij Anouk en haar familie. Ik was in de kerstvakantie druk bezig met het repeteren voor de Honderd-en-één Dalmatiërs. Ik maakte lange dagen. Van te voren was gevraagd of ik mee uit wilde zodra het 00.00 uur was geweest. Ik had aangegeven dat niet te willen… Ik moest op 2 januari om 08.00 uur weer in de studio zijn. Er was wel een kaartje voor me gekocht. Ik baalde hier ontzettend van. Ik wilde niet stappen! Ik herinner me de moeheid nog en hoe koud ik het had. Met een trui aan van mijn vader ging ik mee. De uitgaansgelegenheid was afgeladen. Normaal dansen kon je niet. Ik heb de hele tijd op een tafel gezeten. Ik zag iedereen om me heen langzaam dronken worden. Het leek een eeuwigheid te duren voordat we werden opgehaald. Ik was boos. Boos omdat ik mee moest en ik veel liever in bed had gelegen. Op nieuwjaarsdag hoorden we het verschrikkelijke nieuws over de brand in het Hemeltje in Volendam. We zaten met z’n allen in de woonkamer voor de televisie. Zo’n moment dat me altijd bij zal blijven.
Dit is het eerste deel van mijn verhaal over mijn bijzondere vriendschap met Anouk.
Ik heb Anouk van tevoren gevraagd of ik haar naam mocht gebruiken en dit was geen probleem.
Volgende week vertel ik over hoe na 12,5 jaar geen contact te hebben gehad onze vriendschap weer helemaal opbloeide!
Dit is het eerste deel van mijn verhaal over mijn bijzondere vriendschap met Anouk.
Ik heb Anouk van tevoren gevraagd of ik haar naam mocht gebruiken en dit was geen probleem.
Volgende week vertel ik over hoe na 12,5 jaar geen contact te hebben gehad onze vriendschap weer helemaal opbloeide!
Onze ouders hielden contact nadat we werden ontslagen uit het ziekenhuis. In februari gingen we voor het eerst bij Anouk op visite. Met Anouk haar eerste verjaardag waren wij van de partij. Er ontstond een hechte vriendschap tussen onze ouders waardoor we elkaar steeds vaker zagen. Anouk kreeg twee broertjes. Er werden steeds meer dingen met elkaar gedaan en gevierd. Bijvoorbeeld Sinterklaas. Dan kwamen ze met z’n vijven naar ons toe. Natuurlijk duimen dat Sinterklaas ook daadwerkelijk zou komen. Onvergetelijk.