Welkom
Inge's lifestyle is mijn blog waarop mijn passie voor schrijven en fotografie samenkomen. Door de combinatie van tekst en foto's neem ik je mee in mijn dagelijkse leven, mijn persoonlijke ontdekkingsreis en mijn avonturen als leerkracht van groep 1-2.
Heel veel leesplezier!
Lots of love,
Inge
Dinsdag is het 4 mei en is de Nationale Herdenking. We herdenken dan verschillende groepen oorlogsslachtoffers. Op 5 mei vieren we onze vrijheid.
Zolang ik me kan herinneren zat ik met mijn ouders voor de televisie op 4 mei en keken we naar de Nationale Herdenking op de Dam. Twee minuten stilte... Het blijft indrukwekkend. Nog steeds kijk ik naar de Nationale Herdenking op de Dam en ben ik 2 minuten stil, samen met mijn vriend. Ook hij kreeg dit vanuit huis mee.
Bevrijdingsdag is een feestdag. Wij vieren onze vrijheid. Het afgelopen jaar is onze vrijheid behoorlijk ingeperkt. Je normale doen en laten, kon ineens niet meer. Het is en was bizar. Onze vrijheid werd beperkt, maar het is niet te vergelijken met het inperken van de vrijheid van de mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In groep 8 kwam ik voor het eerst in aanraking met de Tweede Wereldoorlog. Het was een feest wanneer mijn juf geschiedenis ging geven. Dat betekende een middag luisteren naar haar verhalen. Mijn juf kon super goed vertellen. Tijdens het vertellen maakte ze aantekeningen op het bord. De verhalen over de Tweede Wereldoorlog maakte indruk op me. De meeste indruk hebben de verhalen van mevrouw Grader op me gemaakt. Deze dame kwam in de klas vertellen over de oorlog en het kamp Ravensbrück dat zij overleefde. Mevrouw had een respectabele leeftijd en kon hierdoor de trappen in school niet meer op. Mijn vader (ik zat op de school waar mijn vader les gaf) en een collega maakten met hun armen een stoeltje en brachten mevrouw op die manier naar boven. Tijdens haar verhalen kon je in de klas een spelt horen vallen. Zelfs de stoere jongens met een grote mond, waren stil. Mijn school had het Ravensbrück monument op het Museumplein geadopteerd. Wij gingen daar naar toe tijdens de herdenking. Juf had mij samen met een klasgenootje uitgekozen om de krans neer te leggen. Wat een eer en indrukwekkend moment. Zelfs nu heel wat jaren later weet ik het moment nog. De zon scheen, de dames die nog leefden en Ravensbrück hadden overleefd zaten op de eerste rij. Sommige in een rolstoel, andere met iemand aan hun zij. Zakdoekjes en tranen.
In een school vakantie waren mij ouders en ik toerist in onze hoofdstad. We bezochten het Anne Frank huis. De draaikast, de kamer van Anne en de gezamenlijke woonkamer. Hoe bijzonder om daar te lopen.
Elk jaar ging met mijn ouders op vakantie naar Frankrijk. Steeds een ander stuk. Zo gingen wij naar Normandië. Hier bezochten we Omaha Beach. We gingen naar Point du Hoc. De bunkers en het glooiende landschap door de bommen. We gingen naar de Duitse begraafplaats. Heel sober en rustig. Ik weet nog dat ik stil stond bij een steen en keek naar de geboortedatum en de datum van overlijden van iemand... Diegene die daar lag, was net zo oud als ik op dat moment. Ik moest echt slikken. Zulke jonge mensen die ook zijn omgekomen. De Amerikaanse begraafplaats was heel anders. Statig en allemaal witte kruizen. Arroranches was bijzonder. Hier lagen nog resten van de kunstmatige haven die was aangelegd. Hier gingen we ook naar een museum. Ik bekeek alles, las alles en wilde alle filmpjes zien. Mijn vader legde dingen uit en vertelde zoveel hij wist. Ik vond het allemaal interessant. Mijn ouders kochten er een boekje over de aangelegde haven en het allemaal in zijn werk is gegaan. Ik heb het helemaal gelezen.
Zolang ik me kan herinneren zat ik met mijn ouders voor de televisie op 4 mei en keken we naar de Nationale Herdenking op de Dam. Twee minuten stilte... Het blijft indrukwekkend. Nog steeds kijk ik naar de Nationale Herdenking op de Dam en ben ik 2 minuten stil, samen met mijn vriend. Ook hij kreeg dit vanuit huis mee.
Bevrijdingsdag is een feestdag. Wij vieren onze vrijheid. Het afgelopen jaar is onze vrijheid behoorlijk ingeperkt. Je normale doen en laten, kon ineens niet meer. Het is en was bizar. Onze vrijheid werd beperkt, maar het is niet te vergelijken met het inperken van de vrijheid van de mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In groep 8 kwam ik voor het eerst in aanraking met de Tweede Wereldoorlog. Het was een feest wanneer mijn juf geschiedenis ging geven. Dat betekende een middag luisteren naar haar verhalen. Mijn juf kon super goed vertellen. Tijdens het vertellen maakte ze aantekeningen op het bord. De verhalen over de Tweede Wereldoorlog maakte indruk op me. De meeste indruk hebben de verhalen van mevrouw Grader op me gemaakt. Deze dame kwam in de klas vertellen over de oorlog en het kamp Ravensbrück dat zij overleefde. Mevrouw had een respectabele leeftijd en kon hierdoor de trappen in school niet meer op. Mijn vader (ik zat op de school waar mijn vader les gaf) en een collega maakten met hun armen een stoeltje en brachten mevrouw op die manier naar boven. Tijdens haar verhalen kon je in de klas een spelt horen vallen. Zelfs de stoere jongens met een grote mond, waren stil. Mijn school had het Ravensbrück monument op het Museumplein geadopteerd. Wij gingen daar naar toe tijdens de herdenking. Juf had mij samen met een klasgenootje uitgekozen om de krans neer te leggen. Wat een eer en indrukwekkend moment. Zelfs nu heel wat jaren later weet ik het moment nog. De zon scheen, de dames die nog leefden en Ravensbrück hadden overleefd zaten op de eerste rij. Sommige in een rolstoel, andere met iemand aan hun zij. Zakdoekjes en tranen.
In een school vakantie waren mij ouders en ik toerist in onze hoofdstad. We bezochten het Anne Frank huis. De draaikast, de kamer van Anne en de gezamenlijke woonkamer. Hoe bijzonder om daar te lopen.
Elk jaar ging met mijn ouders op vakantie naar Frankrijk. Steeds een ander stuk. Zo gingen wij naar Normandië. Hier bezochten we Omaha Beach. We gingen naar Point du Hoc. De bunkers en het glooiende landschap door de bommen. We gingen naar de Duitse begraafplaats. Heel sober en rustig. Ik weet nog dat ik stil stond bij een steen en keek naar de geboortedatum en de datum van overlijden van iemand... Diegene die daar lag, was net zo oud als ik op dat moment. Ik moest echt slikken. Zulke jonge mensen die ook zijn omgekomen. De Amerikaanse begraafplaats was heel anders. Statig en allemaal witte kruizen. Arroranches was bijzonder. Hier lagen nog resten van de kunstmatige haven die was aangelegd. Hier gingen we ook naar een museum. Ik bekeek alles, las alles en wilde alle filmpjes zien. Mijn vader legde dingen uit en vertelde zoveel hij wist. Ik vond het allemaal interessant. Mijn ouders kochten er een boekje over de aangelegde haven en het allemaal in zijn werk is gegaan. Ik heb het helemaal gelezen.
Het eerste boek dat ik uit mezelf las en helemaal uitlas, was het dagboek van Anne Frank. Het boek maakte veel indruk op me, maar ook veel ongeloof dat een man zulke onmenselijke dingen kon doen.
Ik las van de week het boek: Het Hooge Nest van Roxanne van Iperen. Het Hooge Nest (een villa) staat in het Gooi en is in de oorlog een onderduikplek geweest. Maar ook een basis van waaruit de zussen Brillenslijper verzetsdingen deden. Zij zijn net als de familie Frank verraden. De zussen en de familie Frank legden dezelfde weg af: Westerbork, Auschwitz en uiteindelijk Bergen Belsen. De twee zussen ontfermden zich in Bergen Belsen over Anne en Margot en hebben later hun overlijden bevestigd.
Mijn oma vertelde hoe zij de Duitsers ons land had zien binnenkomen. Zij woonde in Oeffelt. In het dorp woonde een Joods gezin. Zij gingen onderduiken. De dochter van het gezin had dezelfde initialen als mijn oma. Zij kreeg de zilveren servet ring met daarop de initialen AB. Mijn oma vertelde over de hongerwinter die zij in Alkmaar doorbracht. Dat ze bloembollen moest eten om in leven te blijven. Hierdoor heeft zij de rest van haar leven last gehouden van haar maag. Heel wat jaren later vertelde oma mij over hoe lastig het was om van Alkmaar terug te keren naar Oeffelt.
Ik heb alle verhalen altijd fascinerend gevonden en vind het nog steeds. Het is belangrijk om hier aandacht aan te besteden. Het is mooi dat we een Nationale Herdenking hebben om hier bij stil te staan. Uiteraard niet meer alleen voor de oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereld oorlog, maar stil staan bij slachtoffers van alle oorlogen.
Klik hier voor mijn eerdere blogs
Ik las van de week het boek: Het Hooge Nest van Roxanne van Iperen. Het Hooge Nest (een villa) staat in het Gooi en is in de oorlog een onderduikplek geweest. Maar ook een basis van waaruit de zussen Brillenslijper verzetsdingen deden. Zij zijn net als de familie Frank verraden. De zussen en de familie Frank legden dezelfde weg af: Westerbork, Auschwitz en uiteindelijk Bergen Belsen. De twee zussen ontfermden zich in Bergen Belsen over Anne en Margot en hebben later hun overlijden bevestigd.
Mijn oma vertelde hoe zij de Duitsers ons land had zien binnenkomen. Zij woonde in Oeffelt. In het dorp woonde een Joods gezin. Zij gingen onderduiken. De dochter van het gezin had dezelfde initialen als mijn oma. Zij kreeg de zilveren servet ring met daarop de initialen AB. Mijn oma vertelde over de hongerwinter die zij in Alkmaar doorbracht. Dat ze bloembollen moest eten om in leven te blijven. Hierdoor heeft zij de rest van haar leven last gehouden van haar maag. Heel wat jaren later vertelde oma mij over hoe lastig het was om van Alkmaar terug te keren naar Oeffelt.
Ik heb alle verhalen altijd fascinerend gevonden en vind het nog steeds. Het is belangrijk om hier aandacht aan te besteden. Het is mooi dat we een Nationale Herdenking hebben om hier bij stil te staan. Uiteraard niet meer alleen voor de oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereld oorlog, maar stil staan bij slachtoffers van alle oorlogen.